Aşkın Gözü Şiiri - Yılmaz Örmeci

Genç bir adamla genç bir kız birbirini seviyordu
Yedikleri içtikleri bile ayrı gitmiyordu.

En sonunda evlendiler güzel bir düğün yaparak
Büyükçe bir evde mutlu bir şekilde yaşayarak

Birkaç yıl sonra genç kadın bir hastalığa tutuldu
Doktorlar “Çare yok” dedi, kalmamıştı hiç umudu

Eşine belli etmedi, bir türlü söyleyemedi
“Artık eski güzelliğim kalmayacak” diyemedi

Bir gün evine gelirken kocası kaza geçirdi
Hem hafifçe yaralandı, hem gözlerini kaybetti

Genç kadının gün geçtikçe yüzü daha soluyordu
Ama adam görmediği için sorun olmuyordu

İkisi de çok mutluydu, sanki dünya bir cennetti
Yıllar sonra yaşlandılar, bir gün kadın vefat etti

Cenazeyi kaldırdıktan sonra adam eve geldi
En yakın arkadaşına “Artık burda kalmam” dedi.

“Burda her şey bana onu hatırlatıyor bu yüzden
Bu kentten ayrılıp başka bir kente gitmeliyim ben.”

Arkadaşı tuhaf buldu onun bu söylediğini
Hatırlatmak isteyince gözünün görmediğini

“Aslında ben kör değilim” dedi, “Herkesi kandırdım,
Yıllarca kör olmuş gibi davranmak zorunda kaldım.

Onun mutlu olmasını her şeyden fazla diledim
Bir an üzgün görmektense ben kör olmayı yeğledim.”

Ankara, 17.11.2020, 05:57