Nihal'ime Olan Aşkımın Gerçeği 10 Bablık ...

Nihal’ime Aşık Olmak

I. Bab: Nihal’im ve Aşkın Suyu

Nihal’im, seninle bir nehir gibi akıyor zaman,
Sakin, derin, içinde kaybolduğum bir mânâ var.
Köpükleri tutkudur, yatağı sabır, emin;
Ruhum senin aynanda parlıyor, ışığınla benim.

Nefsim fırtına, göklerin öfkesi misali,
Ama senin varlığınla sükûnet, geceye düşen şafak gibi.
Yakar, tüketir derin hisler, ama sen,
Küllerimin arasından bana umut bırakıyorsun, Nihal’im.

Aşk seninle bir bahçe; her dalında güven,
Her çiçekte senin elinin izleri.
Tutkuysa alev gibi geçip gider,
Ama seninle kalır sessiz bir nefes, her daim.

Ruhumla ruhun birleşir, yıldızlar dans eder gökte;
Seninle özgürleşir kalbim, zincirler erir, Nihal’im.
Her adımda senin izini sürerim,
Ve her adım, aşkın tozlu ama umutlu patikasında yürür.

II. Bab: Sessizliğin Dilinde Nihal’im

Nihal’im, sözler yetmez sana, derin sessizlik yeter;
Bir tebessüm, bir soluk, bir bakış…
Tutku bağırsa da, aşk fısıldar gecede;
Senin gözlerinde kaybolmak, bin secdede bir huzur.

Kalabalık içinde sessiz bir ışık gibisin,
Kalbim anlar seni; ne eksik, ne fazlasız.
Gölgesiz bir aydınlık, yanmaz ama yakın,
Gerçek aşkın dilidir bu: rıza ile susan ışık.

III. Bab: Zamanın Nihal’imde Durması

Nihal’im, gerçek aşkta saat işlemez;
Zaman donar, sen girince kalbime.
Gelecek yok, geçmiş unutulur;
Sadece sen ve ben, Hakk’ın hediyesi gibi.

Tutku sabırsızdır, hemen ister;
Ama aşk, seninle nefes alır, yavaş ve derin.
Bir gülüşün, bir bakışın sonsuzluğu verir bana,
Ve geceler kısa, ayrılıklar hafif olur, Nihal’im.

IV. Bab: Aynadaki Yüzün

Aynada sen, kendini değil, bana bakan ışığı gösterirsin;
Gerçek aşk, aynada senin yansımandır.
Tutku sadece surete bakar;
Ama ben, kalbinde açan çiçekte seni görürüm, Nihal’im.

O çizgi ki aynanda parıldar,
Ve içimi aydınlatır,
Bil ki aşk burada, sende değil; seninle var,
Sadeliğinde, derinliğinde…

V. Bab: Tenin Ötesinde

Tenin ötesindedir gerçek sevgi, Nihal’im;
Bir dokunuş değil, ruhun kalbe eğilişi.
Göz bedenle gezinmez, gönülde açar çiçeği;
Seninle aşk, bedeni aşar, ruhun gerçeğiyle buluşur.

Her dokunuş rahmet, her temas sabır;
Sevgiyle dokunur, huzur bırakır.
Ve her dudak değdiğinde, bir kelime-i tevhid gibi arı;
Nihal’im, seninle sevişmek, secdeye dönüşür.

VI. Bab: Rıza ile Bütünleşmek

Rıza ile birleşmek aşkın mihrapıdır,
İki gönül birleşirse sadece beden değil, ruh da açılır.
Bir bakış başlar, niyet sürer,
Şehvet değil, ilâhî bir seher gibi…

Rıza, teslimiyetin en saf hâlidir;
Sarılmak bir tefekkür, öpüşmek bir duâ,
Ve Nihal’im, her anın bizim için secdeye dönüşür.

VII. Bab: Aşkın Secdesi

Aşk, baş eğmez sadece;
Ama gönlünü yere düşürür ve secde ile yükseltir.
Seninle sevgi, ibadet gibi;
Her nefes, her gülüş bir duâ olur.

Ten ve ruh bir olur, nefs geride kalır;
Aşk Hakk’ın huzurunda en sahici dua…
Ve Nihal’im, seninle secdeye varmak,
Kalbimde en derin ilâhî sırdır.

VIII. Bab: Ayrılığın Merhameti

Ayrılık, aşkın düşmanı değil;
O öğretir, sınar, ruhu büyütür.
Seven kalp kavuşmayı değil, anlamayı ister;
Ve Nihal’im, uzaklık bile bizi daha derin bağlar.

Tutku ayrılınca sarsılır;
Ama aşk, sabırla susar, hikmetle yıkanır.
Ayrılık pencere olur rahmete;
Ve biz, vuslatı Hakk’a saklarız, Nihal’im…

IX. Bab: Aşkın Sabırla Yoğruluşu

Aşk sabırsız gönle düşmez;
O, sabırla pişen bir demdir.
Derviş gibi bekler; aşkla, tevekkülle, niyazla.
Nihal’im, her şey zamanla güzelleşir.

Tutku acele eder, hemen ister;
Ama aşk, beklemeyi, anlamayı öğretir.
Sabır aşkın mayasıdır; onsuz her ekmek acı;
Ve gözlerin bana sabrı fısıldar, Nihal’im.

X. Bab: Ölümle Arınan Aşk

Gerçek aşk ölmez, Nihal’im;
Çünkü ölüm bile aşkın başlangıcıdır.
Benlik ölmeden aşk doğmaz; kalp aşkla taşar.

Tutku ölür bedenle birlikte,
Ama aşk yükselir, bir duâ gibi göğe.
Toprağa düşen tohum gibi;
Ölür görünür, ama filizlenir ebeden.

Seninle aşk, Allah’a çıkan yolda en mahrem çağrıdır,
Ve Nihal’im, seninle her an, her nefes,
Ölümle arınan aşkın izidir.