Aşkın Emanetisin Yarama

kirlenmiş gitmeler şehrinde seni aradım
göz pınarların denizim olsun
temizlenmek istiyoruz seninle aşkla
yorumsuz sahillerinde çıplak olmak istiyor hayallerim
sorgusuz ve sorusuz sevmek istiyorum öylece
iç çocuğumu doyuran melek olmanı diledim
yapayalnız kaldığım, kalamara günlerime

Sonsuzluk ve onsuzluk dramında kardeş olup susunca
Hiç anlatılamayacak dokunuşların dokusunda döküldüm gidişine
mağrur bir kelebeğin kanadına yükledim umutlarımı
güneşi bekledim senden önce ya doğsun ya batsın
ikisi aynı şey sen yokken
gözlerinin ışıltısı odamda yoksulken…
sen aşkın emanetisin bana
tespih çekiyorum uzun gecelerin masallarında
sana geleceğim yüreğimi nakışlayan cadılarla
beni sana anlatacak kader, aşk ve yeni cadı
bu şairdi, bu senin aşk kavminin peygamberiydi
bu senden öte bir sendi bilmedin gülücük bakiresi

sonsuza dek “dök “olarak kalamayacağım
senden dökülen yaralarımın kabuklarında kavi olacağım
aşkına kül olmaya yakın olacağım
Gelinmez ve yaşanmaz dediğin ne varsa orda olacağım
bekleyişinle, bende kalışınla,gülüşünle, güllerinle solacağım
seni bulduğum bende kendime ruh denizi akıtacağım
yunus olup aşkın yer altı gemisini yürüteceğim

tekil ve çekil bir o kadar herkes vekil duruşlarında
durulanacağım dua ile
kalmalarını seveceğim
bende kaldıklarını seveceğim
seveceğim işte …
haylaz bir aşk çocuğu olarak yürek evinde yonacağım
palyaço gibi çocuksu düşlerinle oynayacağım
kutsadığın yarama dokunacak belkiler
keşkelerimden küskün faylar uzanacak
her şeyde sallanacak sensiz gönlüm
çelişkiler bileşimden sana su olacağım
başka seçeneğim yok
başka gideceğim yok
başka seveceğim yok