Aşkın Dönüşü Şiiri - Gürkan Aykut

Bir zamanlar,
Gecenin karanlığında seni düşündüm,
Gözlerinde bir dünya buldum,
Ve orada,
Sonsuzluğu kaybettim.

Aşk,
Sözcüklerin içindeki hüzün gibi,
Bir dağın eteğinden düşen taş gibi,
Beni,
Kendi varlığımın dışında bulduğum her yer,
Bir yabancıydı.
Ve o yabancı,
Yavaşça içimi sardı,
Bir rüzgâr gibi,
Beni, seni, hepimizi aldı.

Biliyorum,
Her adımda,
Bütün dünya bir adım daha uzaklaşıyor bizden.
Ama ben,
Sana doğru her yolda kaybolmayı seçiyorum.
Ve sen,
O kaybolmuş yolda bir işaret gibisin,
Bir iz,
Bir ışık,
Bir sorudur seni soran dilde.

Benim için aşk,
Bir düş,
Bir devrim,
Bir gecenin içine sızan sabah.
Ve sen,
O sabahın ilk ışığı,
Bütün devrimlerin başıdır.

Yavaşça,
Zamanın içine çekiliyorum,
Ve seninle her an bir sonsuzluk oluyor.
Ama içimde,
Sonsuz bir boşluk da var;
Çünkü seni sevmek,
Bir çöküş gibi,
Beni yok ederken yeniden doğuruyor.

Bu aşk,
Bir çığlıkla uyanmış bir dağın içinde,
Bir ormanın derinliklerinde kaybolur.
Ve ben,
O kaybolmuş ormanın gölgesinde,
Senin adını her söylediğimde
Bir başka dünya kurarım,
İçinde bizden başka hiçbir şey olmayan.