Aşkın Dokunulmazlığı Şiiri - Olgu Gürdal

Güze çıktı yollar...
Tükenmiş sarhoşluğuna sarılırcasına yaprakların,
Titrek bir gövdeden savrulup gitti usulca umutlar.
Çığlık olup yağdı ikindi yağmurlarında,
Bakışlarla yetinmeyen yakarışlar.
Düşlere de sıçrayınca solgun yangınlar,
Hesaplaşmalar aklandı kaybedilen değerlerde.
Yitirdiklerimde sen, liste başı...
Göç yollarından farksız sokaklarda
Seni bulabilmek uğraşı,
Alamadı beni insanlık terazisinden.
Ağırlıklar da şaşırdı,
İçimdeki hafifliği tartmaya yetmiyor hiçbir beden.

Bulutun özlemi dinmiş,
Rüyalarda kiralık gözyaşları vuruyor buzdan camlara.
Bir çocuk odasının penceresi,
Uykuları delen yıldızlara açılıyor aniden.
Gökyüzünde bir heyecan, bir telaş...
Ayın kapaklanmış gözleri kımıldıyor yerinden.
Bir tören havası seziliyor karanlık gecemizde,
Hala bu şehirdesin demek geçiyor içimden.
Sonra içlerinden biri kayıyor yıldızların, bir diğeri, öteki...
Tutmak için açılan avuçlar duaya dönüşüyor derinden.
Söyle sevgili!
Kayan mı, düşen mi, ömürlerde yiten mi,
Hangisiydin sen?

Güze çıkan yollar,
Açılan pencere, kayan yıldız.
Hiçbiriniz yoksunuz
Ve ben tek başıma,
Düşkünlüğün boşluğunda çamura bulanmış, yapayalnız...
Yaşamaksa, yaşamak...

Bu masalın tek gerçeği değilsin sen!
Öğrenilmiş gerçeklerle geliyorum sana.
Kaybetsen de her şeyini,
Aşkın dokunulmazlığı kalır yanında...

Haa... Sen gelmek istersen bana,
Dinle o zaman.
Adresim:
Yıldız Apartmanı
Güz Yolu Sokak...
Emin olamazsan
Pencereme bak...

Çünkü; her kayan yıldız vururmuş o cama
Ve dokunamayacağı tek şey
Aşkmış ancak...