Aşkın Doğumu Şiiri - Zihni Duygun

Sevgili eşimin hasretiyle…..

Saat üç, uykusuz gecelerden biri daha
Yalnızlık, hem de koca şehirde
İnsan neden yalnız hisseder kendini
Bütün insanların içinde
Neden boşluğa düşüyor
Neden amaçsızlaşıyor insan
Bunu çözmeye çalışıyorum kaç zamandır.
Nafile! Çözümsüzlük beynimde…
Neden aklım hep Ankara’da, neden! ! !

Geçmişi düşünüyorum da
Hiç böyle olmamıştı düşüncelerim
Bakıyorum geriye doğru da
O geçmiş günlere empati yapıyorum
İnsanlar gibi sıradan
Sıradan günler geçmiş gibi
Her şey normal, iş, güç...
Hayatın gündelik telaşı, koşuşturmacası gibi
Geliyordu zaman, insanın gözüne
Hatta basit, çok basit bir devr-i alem sanki…

Ama, şimdi düşünüyorum da
Geçen zaman çok değerliymiş
Hatta, yaşanan her basit şey
Sevgiler, emekler, didişmeler,
Kavgalar, darılmalar, kırılmalar, üzülmeler…
Kıskanmalar…

Meğer, kıymetini bilememişiz hem hayatın, hem de zamanın
Meğerki geçen günler bir şeylere gebeymiş.
Biz farkına varamamışız
Doğacak olanın hem önemini hem de ne olduğunun…
Nasıl anlayalım ki nerdeyse yirmi yıl…
Bu kadar zaman da doğum beklenir mi?
Zaten bekleye bekleye insan kanıksamaz mı?
Gelenin ne olduğunu? kim olduğunu?

Peki, şimdi ne oldu da çıkıverdi.
Ortaya bu doğum
Daha ne olsun ki
Uzun zamandır evinden, eşinden ayrı kalınca insan.
İşte böyle sorguluyor geçmişi

O zamanki kavgalarıyla, sevdalarıyla, çileleriyle…
Meğer ne doğurmuş biliyor musunuz zaman? …

Alışkanlık, mutluluk, sevgi…
Kısacası aşk! doğurmuş, aşk! …