Aşkın Coğrafyasında Bir Çizgi

I. Bir ırmak, dudağımın kıvrımında başlar,
Su değil, kelimelerin suskunluğu akar.
Sen ki toprağımda filizlenen ilk baharsın,
Köklerim: Gökyüzüne uzanan çığlıklar...

II. Bir kuş, kanatlarını zamanın üstünde açar,
Seni seviyorum, der, hiçbir dile ait olmayan bir sesle.
Biz ki iki ayrı mevsimiz, tek bir yağmurda eririz,
Damla damla: Toprakla bulutun nikâhı.

III. Bir taşın üstünde oturduk,
Taş dedi: İçimde yanardağlar taşıdım,
Ama sizin sessizliğiniz kadar sıcak değil.
Ellerimiz, çiçek açmamış bir ağacın dalları gibi
Birbirine değdiğinde,
Kök saldı gökyüzüne.

IV. Gece, bir mürekkep lekesi gibi yayıldı ufka,
Yıldızlar: Kaybolmuş bir şiirin noktalamaları.
Neredeyiz? diye sordum.
Sen, bir nehrin aynasında gülümsedin:
Hiçliğin tam ortasında,
Ama her şeyin içinde...

V. Sabah, bir çocuğun ilk adımı gibi utangaç,
Güneş: Kırık bir testiden dökülen bal.
Senin tenin, toprağın ilk dokunuşu,
Benim nefesim: Rüzgârın kayıp ilahisi.
Aşk nedir? diye sordu bir çiçek,
Toprak sustu,
Köklerimiz cevap verdi.

Zana Yekbun/Emrah Aktaş