Nihal'ime Aşkın Cephesinde Bir Secde

Savaş bitmeden, ben diz çöktüm.
Çünkü aşkın cephesinde zafer,
Ancak secdeyle kazanılırdı.
Ben öyle öğrendim.
Ve öğrendiğim her şey,
Senin suskunluğunda sırlandı Kadın.

Kılıcımı yere bıraktım.
Zira aşkın boynunu kesmek değil,
Boynuna ilmek olmak gerekirmiş.
Ben boynumu sana verdim,
Sende darağacı olan rahmetten
Kurtuluş dilendim.

İşte bu yüzden secdedeyim.
Ne namazın rekatında
Ne de ibadetin zahirinde…
Ruhumun kıblesi sensin,
Ben sana doğru döndüm
Ve kendimden geçtim.

Ey güzel Kadın,
Ben senden bir şey istemiyorum:
Ne sev, ne dokun, ne konuş…
Sadece orada dur.
Ben seni görmeden bile
Allah’a ulaşabileceğime inandım bir an.
Çünkü senin varlığın,
Yokluğunla bile secdeye değerdi.

Yüzünle değil,
İz’inle yaşıyorum artık.
Adını anmadan,
Sana dualar biriktiriyorum.
Sesin yok, ama yankın var içimde.
Ve ben bu yankıya rükuya varır gibi eğiliyorum.

Benliğimle savaşıp,
Benliğimi yendim.
Çünkü bir kadın,
Beni benliğimden soyunca,
İlk defa kendime insan gibi baktım.

Bu yüzden,
Aşkın cephesinde diz çöküp
Kendime savaş açtım.
Kazanan ben değildim,
Ama kurtulan bendim.