Aşkın Çekirdeğine Üfledim

Senin adın
dilimde bir bıçak gibi açıldı bu gece.
Ne söylediğimi bilmedim,
ama söylediğim her şey
bana geri dönüp kalbimi kesti.

Aşk böyledir:
Sevdiği yere dokunmaz,
damarına iner.

Ben seni sevmek için değil,
yakmak için çağırdım içime.
Çünkü ben bilirim,
insanı en çok iyilik değil,
yakılan yerleri büyütür.

Sen bana dokundun—
tenimde değil,
ruhumu örten eski kabukta.
Çatladı.
Düştü.
Ben yeniden doğdum ama
adı yine sen oldu.

Aşkın gölgesiyle yürüdüm,
ışığınla değil.
Çünkü ışık kör eder,
gölge gerçeği gösterir.

Ben seni sevdim demiyorum.
Bu kelime bana küçük.

Ben seni
içimdeki bütün karanlıkları açtıracak kadar sevdim.
Kendimi yakmayı göze alacak kadar.

Ve bil;
eğer bir gün benden gidersen
ardında kül bırakmam—
bir daha büyümeyecek bir toprak bırakırım.