Aşkın Burçin’ce tanımı Şiiri - Burçin Çelik

Merhaba..
Bana arada yaz demiştin . Hatırlıyor musun ? Bir ara yazarım diye düşünürken , bir arada bir derede kaldığımı hissettiğim bir andan yazıyorum . Sana yeni bir haberim var . Yazmalısın sen derdin hep . Yazmaya karar verdim . Bu böyle pek kolay olmadı elbet . Yine sana yazdığım bir anda çıktı ilk cümleleri sayfaların . Başlamak çok zordur bilirsin …
Başlarken insan bazen günlerce düşünür. Bazense düşünmeden bir başlanmışlığın içinde bulur kendini . Ne ‘başlamak istiyor musun?’ diye sorar , ne de ‘başlamaya hazır mısın?’diye . Başlamaya karar vermek için günlerce düşündüğü olaylarda akılda bir ton soru ;
-Başlamak sana iyi gelecek mi ?
-Buna başlarsan mutlu olacağına emin misin ?
-Başlamak istediğin gerçekten böyle bir şey mi ? gibi..
Bir de hiç düşünmeden kendini bir başlangıcın içinde bulduğun zamanlar vardır ki , bu en tuhaf ve ‘en’ li başlayan bütün duyguları kapsayan bir başlangıç olacaktır . Başlarken düşündüğün şıkkı hemen atlamak istemem . O, o öyle bir başlangıçtır ki , en iyi ve en doğru kararı verdiğine inanırsın . Her şey güzel olacaktır çünkü sen dibine kadar tüm ayrıntıları , tüm olasılıkları düşünmüşsündür . Senin için en doğrusu budur . Bitişi , bitebileceği daha doğrusu kesinlikle biteceği aklına gelmez hiç . Neden kesin biteceği diyorum ? O konuya sonra gelicez … Bana sakın doğru yazılışı’gelicez’ değil ‘geleceğiz’ falan diye düzeltme yapma .! Böyle yazmak istedim . Konuşurken daha kolay anlatabildiğimi biliyorum . Başlarken düşünmediğin ve ya başlamayı aklından bile geçirmediğin başlangıçlara gelecek olursak …
Bir sabah uyanırsın , bir öğlen yemeğini bitirirsin ya da ne bileyim bir akşam kedine mama verirsin ve işin biter ya hani . Sonra bir bakarsın bir şeyin içindesin . Öyle plansız , öyle birdenbire başlamış olursun ki bu başlangıca.. Ne beynin ne olduğunu anlamıştır , ne kalp durumdan haberdar ne de bedenindeki herhangi bir organ ne olduğunun farkında değildir. Sonra yavaş yavaş durumu idrak etmeye başlar organlar . Beyin ilk etapta sessiz . Fikirleri yok hükmünde . Yerinin kendisine dar geldiğini iddia eden bir organ var sol kaburganın altında , ben buraya sığamıyorum diye bağırıyor … O zamana kadar görevinin sadece kan pompalamak olduğunu sandığın hayati organının farklı bir özelliğini öğrenmiş oluyorsun istemsiz . Ellerin … ellerini koyacak yerin sanki hiç olmamış , ben bunları bunca senedir nerede tutuyorum dedirtircesine fazlalık geliyor sana . Dizlerin … dizlerin sanki bir yaşında yürümeyi yeni öğrenen çocuğun dizleri.. Seni dik tutmaları bir mucizeye bağlı . Ayakların … ayakların yer çekimine atarlanmış ,’ basmıyorum işte yere hayırdır sıkıntı mı var ?’der gibi asi. Gözlerin.. gözlerin yuvasında yok ki … Onlar çoktan yola çıkmış gitmiş. Sanırsın tüm galaksi gözbebeklerinde parlıyor… Ağızın … ah o ağızın bu arada ! öhöm . Neyse ne diyordum ? Evet ağızın. Ağız durması gereken yerde dursa bakılıp tespit yapılabilir . Ancak bir kulak boyu yol gidip gelmeler , bir sağa sola kaymalar , bir böyle dünyanın en aptal insanıyım ben dercesine gülümsemeli mimikler … Hangi organı hangi dille anlatsam vücüdun aldığı hali anlatamayacak bir başlangıç işte .. Seni bu hale sokan başlangıç çeşidinin adını ilk zamanlar tahmin dahi edemezken sadece’ milyonda bir’ başa geldiğini farkettiğinde anlıyorsun ki … AŞK .

Korkutmasın sizi hemen bu kelime . Ya da korkutsun , korkunç bir şey çünkü . Korkunç güzel ! Korkunç kötü.

Burçin Çelik