Aşkın Besmelesi Şiiri - Yasin Sıraç Erol

Nerden başlamalı bilmem ki söze
Kolay anlatılabilir birşey değil bu sanırım
Günlerdir fırtınalar kopuyur içimde
Yangından sıcak sol yanım
Ve kalbimin yerinde koskaca bir sen taşıyorum.
Adın geliyor aklıma donup kalıyorum
Yaşamaya dair bir nefesim vardı
Sayende artık onu da zor alıyorum
Tekleyerek…

Fırtınalı ömrümün en karlı zamanında
Öyle bir çıkageldin ki
Karlar arasında
Tüm güzelliği ile hayata tutunan bir kardelen gibi
Narin ve ürkek
Titrettin yüreğimin en olmadık yerini
Bir kez gülümseyerek…

Gülümsemeyi hatırlattın yeniden
Ve yeniden çocukklar koşuşmaya başladı
İçimin sokaklarında
Nerdeydin bu zamana kadar
Neden büyüttün hasreti
Bunca bekleyerek…

Ne yazsam eksik kalıyor birşeyler
Anlatamıyorum içimde kalanları
Çünkü gözlerin kadar güzel cümleler kuramıyorum
Saatlerce anlatılabilirsin belki
Kim bilir
Saatlerce hiç bıkmadan düşünülebiliyorsan böylesine
Ve bu kadar özlenebiliyorsan
Öyleyse neden ömrümü değil
Gözlerimi dolduruyorsun
Bulutları yükleyerek…

Sözün özü iki kelimeden ibaret oysa
Her ne kadar anlatılamasa da
Aşkın besmelesi gibi iki kelime
Çırpınıyor dilimin ucunda sığmıyor artık içime
Ve özgür bırakıyorum şimdi bende
Dilim döndüğünce
Aşkın besmelesiyle
Başlıyorum söze
Seni seviyorum diyorum önce
Sonra yine yine yine
Defalarca söylüyorum
Ucuca ekleyerek…