Seni andım çocuk Filistin de
Cesaretin büyüdü içimde
Sen abide oldun gözümde
Kudüs’ü andım seninle
Mescidi Aksa sandım seni
Irak’ta doğsan
On üç , on beşin de tutulsan
Hücrelerde unutulsan
Sonra hatırlasa biri
Yatırsa güzelce seni
Açsa içini
Sırtında ateşten bir dağ
Anasının göz yaşı sulamada
Babasının ahları çınlamada
Ve yükü her gün artmada
Çaldılar bir gece tüm karaları
Kâğıtlarla açtılar en ağır yaraları
Merhem olmadı teselli konuşmaları
Her yerde merhamet zayıflık, naraları
Beklemezdik en yakından bu iftiraları
Karanlıklar çıksın aydınlığa
Yansın başkası uzakta
Kemik , ilik , kan ve fosil
Geçsin ömür , hiç bitmesin
Ayrılmış şuurum benliğimden
Artık bende sizdenim sizden
Varım, yaşıyorum artık yok gibi
Umursamaz, vurdumduymaz biri
Kutlamak lazım değil mi bu hali
Cami avlusunda Devlet kuran
Kur’an dan habersiz ahkam
İkindi de Hızır’a sataşan
Gece çıplağı, gündüz siprali
Her günü tekrarlıyor tekerleme terkinde
Benim oğlumun masal gözleri vardı
Annesinden aldığı iri ve sevgi dolu
İri gözlerinden ufak damlalar dökerdi
Aradaki camlara, hiç anlam veremezdi
Oyunlarına hep hapishane gelirdi
Çocuk takıldı gönlüme
Büyüttüm öylece
Büyümüz olaydı keşke
Çocuk konuştu önce
Neden ben, neden? diye
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!