Dünya varoldukça aşk ölmüyor ama bizler bir süre sonra bırakıp gidiyoruz onu. Kimbilir arkamızdan ne kadar çok acı çekiyordur, bizi sevenler...Yaşarken keşke değerini bilebilsek. Doğal ve kendiliğinden oluşan aşk neden bir türlü özgürleşemez ki.. Sözcüklere sığdıramadığımız aşkı keşfettiğimiz gün dünyaya yeniden geliyoruz sanki.. Deneylememiz bir o kadar öznel, bir o kadar da paylaşılamaz olarak kalıyor.. Bize sunulan bilgilerin ışığında özgürleşmeye çalışan bilincimiz, duygusal devinimlerimizin gölgesinde gerçeğin yansımasını görebiliyor sadece.. Sonra da çelişiyor hem kendisiyle hem de var olan herşeyle.. Zihnimiz sanki bir rüzgar olup masmavi gökte bir bulut gibi bizi ordan oraya savuruyor. Bir türlü yağmur olup aşk şekerimizi damağımızda eriterek tadamıyoruz doyasıya. Bencillikten, dar görüşlülükten ve açgözlülükten kurtulan anlayışta, ancak gönül çiçeklerinin kokusu birbirine karışır. Aşk böyle başlarsa, işte o zaman belki yaşanarak gerçek olur...
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
