Aşkın Şiiri - Aydın Gençalp

Harab olmuş bir kent gibi bende aşkın
Caddelerde cılız rüzgarlar dolanıyor
Yapayalnız bir oyun bahçesinde, eski bir salıncak kendi kendini sallıyor
Sanki bin yılı aşkın
Duman karanlığına bürülü bu kentin
İs kokulu yalnızlığı

Yıkık binalardan, gölgeler yükseliyor
-Hitler geçmiş sanki üstünden-
Bu kent
Ve sokakları
Cüzzamlı, evsiz bir ihtiyarı andırıyor
Küllerin, korların üzerinde
Yalın ayak, bir başına bir şair,
Bile bile kendini kandırıyor
Elinde, yıpranmış ve kirli bir bayrak
“Zafer benim! ” diyen gönlüyle
Alay ediyor, gülüşleri ve yaşları
Okşuyor sanki her yanı bakışları
Kapkara isle örtünmüş gökleri
Ve taş üstünde kalmamış taşları

Elinde yanık bir resim; siyah beyaz…
Sanki bir yangından hemen önce çekilmiş.
Resme bakıyor, resme gülümsüyor, resmi özümsüyor
Küller mi, kıvılcımlar mı
Yoksa yalnızca yaşlar mı
Dökülmeye başlıyor şairin yüzünden
Tıpkı bu kent gibi tütmek istermişçesine
Acı mı acı bir sigara yakarken
Biliyor ki, bitmeyecek bu yıkım asla!
Kuruyacak, gün be gün cennetin pınarları!
Ve ihtiyarlayacak o da elinde bir çift kağıt, kalem
Ve omuzlarından düşmeyen yasla…

Harab olmuş bir kent gibi bende yalnızlığın
Şakaklarımdan buz gibi terler boşanıyor
Yapayalnız bir şehir meydanında
Darağacında bir papatya