Aşkımın Islak Şehri Şiiri - Osman Türkmen

Nemli bir Antalya gecesinin,
Yat limanı çıkmazında,
Seninle yürüdüğüm yerdeyim şimdi.
Her şey güzel,
Kadınlar bir içim su belki.
Bilinmeyen bir gerçek,
Beni sensiz, boğuyor sanki.

Her yaz mevsiminde olduğu gibi,
Sere serpe bir insan yığını Antalya.
Bana seni hatırlatıyor,
Seni anlatıyor bu marina.
Sahip olamıyorum aklıma,
Birileri anlatsın bunu bana.
Ne kelama sığıyor olanlar,
Nede aşkın kitabına.

Bak...
Bizim şarkımız çalıyor limanda,
Sen nerdesin sincabım.
Nerdesin?
Hadi söyle,
Bana “doğru cevap” der misin?
Uzaktan da olsa,
Öpmeme izin verir misin?
Anla ki bu sevda seni,
Yazıldığı yerde bekliyor, gelir misin?

İlkbahar mevsiminin ilk ayıydı,
Duyguların çözüldüğü gün.
Gece serin...
Gece senin...
Gece benimdi...
Ne vardı bunda söyle yalan dünya,
Kimse değildi oysa umurumda.
Şimdi yalnızlık...
Şimdi sensizlik...
Kader miydi bilinmez Antalya.

Bir tenezzüh teknesinden kıyıya vuran,
dalgalarla ıslandım.
İşte bu gece ben,
Kimsenin anlamadığı bu sevgiye,
Hiç kimseye, hiçbir şeye,
fütursuzca ağladım.
Seni unutamayacağımı...
bugün...
son kez anladım!