Aşkımı,uçurtmanın ipine bağladım.

Pencereden dışarıyı izlerken,
Bahçedeki parmaklıkların,
Yan komşunun duvarlarının,
Ötesini düşünüyorum.
Düşle, gerçek arası,.
Yaşadıklarımın ardından,
Özlemlerimi,ertelemeye çalışıyorum.

Batıl bağlantılarımda yok,
Olanlara ve olacaklara,
Çaputlar içinde,
Arzularımı bağlamıyorum,,
Senden gayrı hiçbir şeye,
İnanmıyorum,
Bir tek sana,
Sana olan sevgime,
İman ediyorum.

Çocukluğumu emanet edebileceğim,
Martılar saklıyorum bedenimde,
Her martının kanat çırpışında,
Göz yaşlarım senin için akıyor,
Arnavut kaldırımlı sokaklarda,
Kör dilenciyi değil,
Bir başıma seni arıyorum.

Bazen saklansam da kendimde,
Her defasında yanımda,
Sen oluyorsun,istemesem de,
Ciğerlerimden çıkan dumanda,
Gelinlik giymiş,o güzel endamınla,
Sen görünüyorsun bana,
Ne yapayım,elimde değil,
Bakışlarımda,düşüncelerimde,
Deniz kıyısında,içtiğim çayda,
Ve elimdeki filtreli sigaramın,
Tüten dumanında,
Yalnız sen varsın,
Elimde değil,
Seni düşünmeden saatler geçmiyor,
Hatta her tıklamasında,
Saniyeler seni hatırlatmakta.
O yüzden ben,
Hep seni düşlüyorum.

Çocukluğumu düşlüyorum inceden,
Gelecek günlerdeki o güzel,
Sevdamızı yaşayacağımı düşlüyorum,
Ve gelecek günlerde yalnız seni,
Yalnız seni bulacağımı düşlüyorum.

Öyle olmasaydı asla,
Çocukluğumun uçurtmalarını,
Umudumun ipine bağlayıp,
Sana ulaşsınlar diyerek,
Gök yüzüne salar mıydım?
Ve bilseydim renklerin,
Seni sevmemle,
Sana aşık olmamla ilgisini,
Seni düşündüğüm her an,
Düşlerimin bu kadar neden,
Renklendiğini.
İlk çağdan bu yana,
Gök kuşağı denen şeyin,
Sana olan aşkımın,
Renklerini oluşturduğunu,
Ve ilk çağdan bu yana,
Tüm ressamların renk renk,
Aşkımızı resmettiğini,
Şimdi,şimdi anlıyorum.

Elimde ki sigaramdan,
Derin bir duman çekiyorum içime,
Ve öylesine değil,
Her kerresinde seni,
Boğulurcasına hem de,
İçime çekiyorum.