Aşkım Sensin Şiiri - İbrahim Yılmaz

Kuşların gözlerini niçin sevdiğimi soruyorlar
Kalpleri sahra gibi olmuş faniler bilmezler, ki
Kuşların gözleri seni anlatıyor bana,
Peki bunu kim, nereden bilecek?
Hangi gerçeğin özeti seni bana getirecek.

Kaç defa söyledim, Kaç defa haykırdım
Benden daha hızlı akan
Bir nehrin peşinden koşarken
Sevdanı derman yaparak seslendim sana;
Aşkım sensin ey sevgili,
Sensin dağların karnını doyuran lav ateşim
Hazan akşamlarında yorgun ellerim sensiz
Saçlarına taç yaptığım güz güllerim nerede
Nerede beni mahşere taşıyacak inanç nefesim.

Devasa bir kaya bana ses verdi işittim
İşittim dağların kırılma sancılarını
Ben yalnızlığıma katık yaptım
Kimsenin işitmediği adının ses dalgalarını,
Sen bende saplı bir hançer gibi yaşarken
Fizan'da da olsam bahtiyarım, mutluyum
Aksın içimde senin olan yeryüzü nehirleri
Dökülsün gönlüme güz güllerinin al renkleri
Tek çarem, sana kavuşmanın adıydı bende aşk
Susamış gönüllerin adıydı Mecnun'da aşk
Kendimi sonra fark ettim, dağlara bakınca
Elleri şerha şerha olmuş Ferhat gibiyim
Ben yüreğimi yakama takarak kapına geldim.

Seni hatırladıkça her şafakta ağlardım
Ağlardım kimsesizlerin gecelerine sığınarak
O gecelerde senin hükmünü gördüm
Ama yıldızları sayamadım, çaresizim
Felsefenin dehlizlerinde aklım kördüğüm
Varlığım sanki insanlığa çevrilmiş sahra topu
Belki ben ölülerden çok zaman önce ölmüşüm.

Ölçütlerimi ve sözlerimi sana sundum bu gece
Zakkumların kirli renklerine bakarak
Beni yayvan bir zamanın renksiz adamı sanma
Ben kılıcımı senden ödünç aldığım günden beridir
Bulutlarla yarışan bahtiyar bir küheylanım
Üzgünüm, ölüleri korkutmaz cılız naralarım
Yerlerde ve göklerde ne varsa, duysun ve bilsin
Varlığıma anlam katan ezelden beri aşkım sensin.

Eylül 2018