Aşkım Fallara Düştü...

AŞKIM FALLARA DÜŞTÜ...

Fal nedir bilmezdim eskiden,
inanmazdım da üstelik...
Kahve falında,
iskambil falında,
gazete sütunlarında
umut arayan umutsuzlara,
umutlarını yitirmişlere
gülerdim kahkahalarla...
“Fala mı umut bağladınız,
faldan mı medet umuyorsunuz? der,
alay ederdim kendimce...

Meğer işin rengi değişikmiş,
meğer gelirmiş
komşusuna gülenin başına.
Şimdi var ya;
seni gördükten,
seni sevdikten sonra,
sana aşık olduktan sonra var ya;
artık ben de alıştım fallara...
Şimdi
saatlerce iskambil falı açıyorum,
tüm gazetelerin fallarını okuyorum,
fincanlar kapatıyorum
senin niyetine,
aşkım niyetine...
ama
fallar da renk vermiyor,
sana dönük umutlarıma,
aşkıma.
Falcı kadın
bakarak baklalara,
suya;
“KAPALI...
DİLEDİĞİN OLMUYOR.” diyor ya;
falcı kadını boğasım,
çıldırasım geliyor.
Çıkmıyor ya açtığım iskambil falları,
umutsuz umutlarım isyan ediyor içimde
tüm kahrediciliğiyle...

Aşkım fallara düştükten sonra,
fallar “Kapalı” çıktıktan sonra aşkıma
ve
seninle birlikte olamadıktan,
çılgınca sevdiğim sana;
“Benimsin, sevgilimsin! ”
diyemedikten sonra,
yaşamanın anlamı ne? ! ...

Süleyman SAYLAN
Denizli, 7 şubat 1969