Aşkım Şiiri - Mehmet Karataş

Aşkımız bizim çocuğumuzdu.
Gözleri sana benzeyen…
Bir sabah sen gitmiştin, artık dönmemecesine…
Ben büyüttüm onu,
Senin annen bir melekti, yalanlarıyla.
Öksüz ve mahzun büyüdü hep bir yanı buruk
Kâbuslarla uyandığım sensiz gecelerin sabahında
Hayallerini öldürmek istedim hücrelerime kadar sinmiş izlerinde
Masallardaki dev gibi yedi başlıydın,
Her kestiğim başından yedi baş fışkırırdı,
Her geçen gün büyürken sana daha çok benzeyen aşkımın yüzlerinden.
Karanlık dehlizlerde gizledim.
Ölsün istedim aç ve susuz
Ölmedi.
Açtım zindanımın kapılarını gitsin, istedim
Yüzü sana benzeyen can
Vefasız değilmiş sen gibi gitmedi…
Kahrınla, acınla derin çizgiler oluşmuş yüzümü, ak düşmüş saçımı,
Nasır tutmuş yüreğimi sevdi belki gitmedi…
Ve artık benle yaşlanan sevdamın gözlerinde
Seni yaşatacak tek bir iz dahi kalmadı…