Aşkım Şiiri - Gökay Sıddık Coşkun

Işıltıların gecenin karanlığına sarılışında,
Karanlığın pırıltılara uzanışında,
Birikmemi tamamlanmaktan korkuyorum.
Önce bir şeyler yitiriyorum,
Önemsiz şeyler.
Alışkanlığım tükenmiyor,
Unuttuklarımı saymıyorum çünkü unutmuyorum.
Dalıp dalıp gidiyorum yalnızlığıma,
Kendi yoluma sapıyorum…
İmgeliyorum,
Uykum kaçıyor, gülümsüyorum,
Sen olan seni çiziyorum karanlığa.
Gizliden gizliye seviniyorum.
Biri dokunuyor Aşk’ıma
Gözlerim, canım acıyor,
Deliriyorum;
Gözüme ilişiyor, kulağıma ilişiyor,
Görmezliğe, duymazlığa geliyorum,
Düşünmek istemiyorum,
Karanlığa itiyorum,
Betim benzim sararıp soluyor,

Gün ışıldıyor,
Acı acı seviniyorum.
Damlamıyorum.
Canım diye sesleniyorum,
Kocaman yürekli çocuk gibi,
Saçlarını okşamaya, kokusunu yüreğime katmaya
Doyamıyorum.
Sensizliği anlatıyor taşlar, topraklar,
Sararan düşen yapraklar,
Kocaman kocaman ağaçlar,
Dinlemiyorum.
Tomurcuklara, çiçeklere bakıp
Canıma Can Katıyorum.
Karanlığın pırıltılara uzanışında