Aşkı musalla Şiiri - Şair Mehmet

Aşkım musallada bense saftayım
Ben nasıl ağlamayayım
Şimdi kim tutabilir beni kim
Ağır geliyor sevdasızlık
Alışamıyorum alışkanlık yapmıyor
Ayrılığın dem dem ayak seslerini duyuyorum
Yolculuk mu var sevdiğim
Yolcumuzun bu kahrolası mevsimde
Oysaki ben en ön saftayım
Dermansız mecalsiz titreyen bacaklarımla
Seni omuzlamaya koşuyorum
Koştukça uzaklaşıyorsun sanki
Yetişemiyorum
Yolculuğunun dönülmezliğimi var
Benden kaçıyorsun
Şimdi kim tutabilir beni kim
Kim alıştıra bilir sensizliğe beni kim
Mahşeri kalabalıkta baş tacı olmuş
Uzaklaşıp gidiyorsun
Hiç mi acımadın içimdeki eşkıya ya
Mevzisiz mermisiz mevsimsiz bıraktın
Gelinliklere burundun kış günü
Musalla soğuk imamın ağzı bozuk
Yırt at üstündeki gelinliğin bitti kahrolası düğün
İçimde ki figanla seni nasıl bıraka bilir
Ölümün soğuk kollarına
Ölüm bile soğuk olduğunu anlamadı
Seni tanıyana kadar
Bende önce tatmamalıydın tanımamalıydın
Zemheri soğu zılgıtlarla ağıtları
Anamın koynuna sakladığım muskayı
Unuttuklarımı hatırlatmamalıydın
Tatmamalıydın altın kadehten zemzem suyunu
Alışamıyorum sensiz hayata
Senle hayat anlamlıydı oysa
Ya şimdi
Senin bende olmadığın günü
Ben dünyada günden mi sayarım
Kim çekip aldı seni O hangi kırılası eldi
Kahpe kaderin acımasız cilvesiydi
Nasıl kıya bildiler nasıl hırçınlaşıyorum ne çare
Paçavra misali savruluyorum esen yelde
Yorgun bedenimle debelleşiyorum
Boğazı kesik kuzu gibi
Yarmaya çalışıyorum kuru kalabalığı
Son bir kere
Gönül tahtımın varisiyle giden sultanımı
Kara topraklara yar olmadan
Çürümeden kokuşmadan sevdamız
Gördüğüm şey göreceğim en son şey
Anlayın beni beyazlar içinde bembeyazdı
Bakmaya kıyamadığım yüzüydü
İlk kürekle yüreğimi dinamitlediler
Eliniz kökünden kurup kırıla
Yüreğimin parçaları birer şarapneldi
Kalbime saplanıyordu dilim lal olmuştu
Arda kalan göz yaşlarımla kendim avutuyorum
Taktiri ilahi demekten kendimi alıkoyamıyorum
Sanırım kendimi kandırıyorum
Kıyameti kopası dünya
Sevdiğimi benden daha mı çok sendin
Hadi bi ağlada göreyim göz yaşlarını
Kıyametin başına kopa