Hayat mumlarını arkana bakmadan söndürdün
Çok aklım vardı, bir de divaneye döndürdün
Sevgiden yoksun insanların, bir yalanı uğruna
Kalbindeki beni, terk ederek ebediyen öldürdün
Çileli hayatımda aydınlık saçıyordun
Karanlık gecede güneş gibi açıyordun
Kendini bilmez yalancı dünyada
Yalnızlığı seçerek suskunluğa kaçıyordun
Senin yüzünden aşkı koydum zindana
Bırakıp gitme diye yalvarmıştım sana
Aşk meşalesini sonsuza dek söndürüp
Dönmen artık bir çare etmez bana
Kayıt Tarihi : 3.6.2010 14:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!