Aşkı Kandırdın Şiiri - Hülya Dal

Dağlar yutmuş sanırdım sevdaları.
Bir avucumda tutku esir,
Bir avucum da özlem ağlamaklı.
Üşürdüm hep akşam üzerileri
Korkardım,
Korkardım yalnızlığın karanlığından
Kurumuş dudaklarımın çatlağında,
Erirdi zaman.

İçimdeki gecenin
En tül zamanın da,
Çaldın kapımı.
İlk gözlerine baktım.
Gözlerinde bir ben vardı
Üzgün
Bir ben vardı ki:
Sorma
Ağlamaklı

Her yaşanmamışlıklarıma
Senin adını koydum
Tek, tek
Çıkmadığım hayat kumarhanesinde
Son şansımdın benim
Sen, yalnız kalma diye
Çekmedim ellerimi ellerinden
Üşütmedim seni
Beyazı buhar olmuş,
Siyah buzullar da.

Kirpiklerime tutunmuştu adın.
Kapatırsam göz kapaklarımı,
Yere düşer canın yanar diye
Korkardım
Bu yüzden:
Ben senin için
Uykusuz gecelere bile gebe kaldım..

Dönüp arkanı her gidişinde
Biliyordum
Özleyecektim seni
Yine sıkışıp kalacaktı enkazlarda yüreğim
Bir dakika gözlerine bakmak bile yeterdi.
Özlemleri harmanlamaya

Seni bir kez daha görmek istedim.
Gittiğin gün
Çağırdım.
Çağırdım ama;
Sen geri dönmedin.

Hep korkularıma yenik düşürdün beni
Zamanı çevirdin kendine
Her gün kırılan ümitlerimin adı
Sende eften püften sebepler kaldı
Bizim sevgimiz
Bir kanadı sen,
Bir kanadı ben,
Kelebek değil miydi?
Kelebekler tek kanatlı uçar mı sandın?

Her barışın ardından gelen ayrılıktan
Gün gelecek, sen de bıkacaksın
Ne arayacak, ne de soracaksın
Zamanla;
Teninde uyuyan aşk
Hiç beklemediğin bir anda
Uyanıp, kalkıp gidecek
Seni terk ederken
Beni de bende defnedecek

Oysa:
Özünle gelmeliydin bana
Sözünle değil
Aşk yürekte doğmalıydı
Tende değil
Bunca zaman
Beni sen, kandırdığını mı sandın?
Sen beni değil
Aşkı kandırdın.

HÜLYA ÇETİNER DAL
31.03.2009