Aşkı-ı Kıyamet Şiiri - Raziye Aktaş

olsan da olmasan da
fark etmiyor birşey.

seni görünce nefesim kesilirdi;
dilim sıçrardı tavana,
kalbim midemde atar,
başım bulanır, hatta
ayaklarımın sinüziti tutardı.
iç organlarım, birbirleriyle
zorlu bir savaşa girip
yer kavgası yaparlardı..

seni görmediğimde de nefesim kesilir,
aldığım her soluk,
bir öncekinden daha zor, daha boğuk..
ses tellerim çırpınır durur
kendini dışarı atabilmek için.
beynimde karıncalar fink atarken,
göz bebeklerim çığrından çıkar iyice..

zor olurmuş sevdalık;
anlar gibiyim..
hasretinden prangalar eskittim.
saate bakmadan geçirir oldum günleri.
banane akrepten, banane yelkovandan
sen kaçıpta ben yakalayamadıktan sonra..
tüm zaman dilimlerine bir nihayet verdim;
gözlerimi devirip,
bakıpta akrebe, hükmettim...!
kalbinde hayat bulduğumu anlar gibiydim
bu hayata bir son vereceğini bilemedim..

kendime kilometrelerce uzakta bir şehirdeyim
çağırır dururum ben beni.
duyulunca sesimin yankısı,
sesime ses veririm..

oysa ki;
sen bana uğradığında gelirdi kavuşmalar,
sevdanın şafağı sökerdi o vakit;
ortalık mahşer yerine dönüşür,
içimde bir kıpırtı
nereye gideceğini bilmeden
bir sağa bir sola
vurur dururdu kendisini..
türünü bilmediğim binbir çeşit kuş
dolardı semama..

acılarımı sarmak için geldiğinde,
aşka aç yüreğime
bir garip sevinç konuverirdi.
gittiğin günden beri,
hiç bir ayrılığı yanaştırmadım kapıma
ya da yanaşmadı kapıma
ayrılığa kavuşacak hiçbir aşk...!

bakıyorum da gökyüzüne,
bulutlar da siyaha boyanmış artık
ortalıkta bir matem havası.
aşk-ı kıyamet yaşamakta
açtığın bu kalp yarası..