Aşkı Diyar Şiiri - Abdurrahman Taşin

Sevdaların gölgelediği,
Yağmurların dinlendiği,
Gök kuşağının kıskandığı
Sokaklarda yürüyorum
Dalgın dalgın Diyarbekir...

Caddeler, meydanlar muhabbet saçıyor yüreğime.
Mavi türküler yankılanıyor kulaklarımda.
Ansızın boşalıyorum gözlerine.
Sıcak sıcak Diyarbekir...

Hüzün yağmurlarında güneşin gülüşü...
Dicle alıp götürür ezgiyi,
Şairin bayramıdır, sana daldığında
Batarken taa gözlerinden Ben û Sen'in
Şiir Şiir Diyarbekir...

Qerejdağ’da Berfin çiçeği.
Dicle’de kayan bir sal gibiyim.
Sur diplerinde gülüşen çocuklar.
Semalarında savrulan bir güvercin gibiyim.
Umutlu ve umutsuz uçuyorum sana ey Diyarbekir...

Utangaç sözcükler biriktiriyorum aşkına
Siyah bulutlar çöküyor gecelere. Umutların söndüğü anlarda...
Çekiyorum karanfil kokan nefesini.
Dalıp dalıp Diyarbekir...

İntiharlardan sürüldüm sana.
Sessiz çığlıklar yolculuk etti bana
İlk gördüğüm anda
Vuruldum sana
Güzel, güzel Diyarbekir...

Esir oldum o suyuna,
Bakakaldım Hevsel’in nuruna
Tanıktır güvercinler gözlerime
Hadi çek, çek beni içine
Usul usul Diyarbekir...

Her mevsiminde ayrı bir güzellik.
Bakışların hep aynı renk. Mavilik
Kalbimin en kadife köşesindesin artık
Bir ben bir sen kol kolayız artık
Yediveren gülleri Diyarbekir...

Var mıydı böyle bir memleket?
Aslında bu bir hikmet.
Sabret yüreğim sabret
Bu şehir bir hacet
Büyük büyük Diyarbekir...

Ey Diyarbekir...
Kader yükledi dertleri,
Taşıyamıyorum ağırdır sevmeleri
Kör oldum göremiyorum seni
Ya bir el ver yada bir mezar
Ölüm Ölüm Diyarbekir..