Kör gözle görenlerin havası var dışarıda; ince bir kazakla dolaştığında üşüten, kazağı yalnızlıktan kurtardığında ısıtmayan; ama üşütmeyen bir hava...
'Ben, Sen, O' üçlemesinin başındakini çıkardığında, geride kalanların hissedemeyeceği bir koku hakim sakin görünen; ama sakinliği 'Sen ve O'nun' hislerinde kalan; huzurunu ve ondan daha çok olan acısını hiç üşenmeden bana anlatan bir hava...
Neden bana anlatıyor ya da neden sadece ben anlayabiliyorum muamma; ...
Değil tabii ki...
Kayan yıldızlara bakıp dilek tutan, gökyüzünün bir köşesinde, saklı ve ya değil, solgun ya da canlı; ama hüzünlü, belki de en hüzünlü köşesinde sırtını bulutlara, karaya bürünmüş bulutlara dayayıp kayan, onu terkeden aşkına ağlayan o yıldızı ben görebiliyorum ve çok çok anlayabiliyorum. Derde ortak olmamın, yıldızlarla ağlamamın sebebi bu...
Mutlu muyum bu yüzden?
Evet, mutluyum; çünkü birbirine değmeden aynı anda gökyüzünden bir boşluğa salınan yağmur damlalarının karaya ve bazen beyaza bürünmüş bulutların çarpışmasıyla oluşmadığını biliyorum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta