Askerin Günlüğünden Şiiri - Alperen Karadağ

Bir pazar sabahı, soğuk bir iştima saatinde
Seni düşünüp ısıtıyorum sensiz buz kesmiş bedenimi.
Gözlerim ufukta, başım dimdik.
Esas duruştayım.Rütbeliler bu duruşu;
Bir emir iki komut bozar dediler.
Oysaki sen çağırsan koşar gelirim.
Bütün kuralları bütün emirleri bozar gelirim
Sen çağırsan beni kimseler tutamaz.
Hiç bir yasak durduramaz senin için atan kalbimi...
Sen çağırsan beni rüzgar olur, bulut olur yine gelirim.
Yeterki sen iste sevgili...
Yeterki sen emret bu bedenime
Sen yönet iklimlerimi, sen çek dizginlerimi
Yeterki hayatımın sınırlarında sen ol
Sen, benim ol! ..

Ne çok zaman geçti sensiz.
Ne çok iklim kaldı hüznümün ardında.
Yaz oldu beyazlara büründü özlem kızıllığım.
Sonbahar oldu döküldü gönlümün çiçekleri.
Ve şimdilerde ilkbaharı bekleyen topraklar gibiyim.
Çıplaklığından utanan ağaçlar,
Tomurcuğunu açmayı bekleyen güller gibiyim.
Gel! Güneşim ol, yağmurum, bereketim ol...
Gel çıplak kalmış bedenime örtü
Ve sensiz kalmış gönlüme deva ol.
İlkbaharım, yaşamım ol.

Aylar geçti günler geçti.
Günler ay, aylar asır gibi geçti.
Selvi ağaçları gibi yaşlandım.
Yüzünde unuttum sevinçlerimi...
Ellerinde gençliğimi, Gözlerinde erkekliğimi unuttum.
Senden ayrı düştüm düşeli kendimi unuttum.
Gel aynam ol, yarınım, gençliğim ol...
Gel artık sevgili, Gel kadınım ol...
Özgürlüğüm, geleceğim ol! ..

Alperen Karadağ
28.03.2003
(Ankara / Mamak)