Askerin dönüşü..2 Şiiri - Mehmet Tunçer

Anne dedi anne
Anne ben geldim...
2
Babayla kızı göz göze konuştular
Kız ikilimdeydi.
Ne söyleyecekti, nasıl söyleyecekti?
Alo dedi karşıdaki uykulu ses
Kız kardeş buz gibi titrek sesiyle
Cemal geldi diyebildi…
Bir süre sonra
Kapının zil çaldı yine kuş sesiyle
Sarıldılar..Sağ eli Nuray’ın omzunda
Sol eli boşluktaydı…
Babanın bir işaretiyle boşalmıştı oda
Nuray, yüreğine akıtıp tüm gözyaşlarını
Bitti ha..!
Dayadı başını göğsüne…
Şahin gözlü adam çökmüştü bir anda
Böylesi değildi beklediği…
Nuray..Ağlamalıydı.!
Şaşkın şaşkın baka kalmalıydı
Kaçıp gitmeliydi hıçkırarak
Annesi, babası hatta kendisi
Bir şeyler söylemelilerdi…
…ama Nuray ne de çabuk kabullenivermişti.
Tek söz etmeden, tek soru sormadan…
Bilmiyordu.?
Nereden bilecektiki
Belkide unutmuştu..
Vurulup düştüğü gece
Nasıl gözlerine Nurayın hayali düşüvermişti..
İşte tam o anda.!
Nuray soğuk terler dökerek çığlık çığlığa uyanmıştı...
Söylememişti kimselere ve hatta annesine bile
Cemal’i al bayraklı tabutta gördüğünü…
Hele bir de birkaç gün ulaşamayınca
Sesini duyamayınca
Bir görseydi Nuray’ı kanı çekilmiş yüzüyle…
Her telefon zilinde irkildiğini
Her kapı zilinde yüreğinin burkulduğunu
Mahalleden ne zaman polis otosu geçse
Kanının donup, yüreğinin buza kestiğini
Hemen oracığa düşüverecek gibi oluşunu…
Şahin gözlü adam gözlerini kaldırıp
Ben dedi belli belirsiz ben..
Nuray eliyle kapatıp dudaklarını
Anlamadın mı daha dedi
Biz yalnız ölemeyiz…
İşte kabullendim dercesine
Odun gibi kaskatı
Duyarsız protez eli sımsıkı tutup
Açıp kapıyı yürüdüler el ele
Baba tok sesiyle seslendi kızına
Kızım doldurun artık çayları…

Yaşanmış bir hayat hikayesidir ve Nurayla,Cemal iki yıldır evliler birde kızları oldu yani Buse...