Askerin Bir Günü Şiiri - Burhan Kamalı

Durdurulmuş saatlerin yelkovanında
Asılı kalmışım
Savrulmuş düşüncelerim
İpi kopmuş uçurtmalar gibi
Ben ise yağmurda unutulmuş sandalye
Özgürlük yanı başımda
Ama dokunamıyorum ona
Uçan kuşlar minareler
Munzurun eteğindeki köyler
Karlı doruklar göçmen bulutlar
Ve masmavi gökyüzü
Her yanım özgürlüklerle dolu
Bir türlü tutunamadığım
Birde özlem rüzgarları
İnsanın içini titreten
Burada güneş munzurdan doğar ve batar
Doğan ve batan her güneş
Sanki bir yıla eş
Kirli koğuş penceresine çarpar akşamları
Uzak köylerin, kırpışan yıldızların ışıkları
Derin bir sessizlik, gezinir ortalıkda
Ardından 'Koğuş yat! ' çığlığı
Sonra ben ve ranza
Neresine dokunsam buz gibi
Kışın ortası zemheri sanki
Horlama sesleriyle geçirirken geceyi
Günün ilk miracıyla bilikde
Bölünür rüyalar 'Koğuş kalk! 'sesleriyle
O'anlarda Annem geliyor aklıma
Birde Talha!
Ah canlarım nasılda özlemişim sizleri
her gün selam gönderiyorum sizlere
Uçan kuşlarla, göçmen bulutlarla
Belki gelir diye
Hasretimden takvimlerin içine düşmüşüm
bir kurtaranım yok!
Erzincan burası
Bekliyorum tomurcukdaki yaprakların dökülmesini
Munzurun karlarının erimesini
Ve tekrar yağmasını
Şimdi içimde en çokda bir sonbahar özlemi
İnsan baharın ve yazın bitmesini istermi
Özlem ya bu çekilirmi? ....