Askerim Şiiri - Pakize Gülşah Tatlıdil

Bak bebeğim gene yağmur
İstanbul gene ağlıyor
Bir rüya gibi geldin geçtin
Ne ben nede İstanbul
Sevmedi bu sabahı
Uyanmak zor geldi
İçinde senin olduğun rüyadan
Tutamadım güneşi
Unutamadım seni
Alışamadım yokluğuna
Dar geldi bana Maltepe
Bu yürüdüğümüz sokaklar
Laguna anlamını yitirdi sanki
Şimdi senin gidişinin ardından
Enkaza dönen iki can
Biri İstanbul,
Buz tutmuş sanki
Sevemez oldu beni
Yıkık bir köşk sanki
Biri can dostum
Yaralı kuş gibi
İstanbul’a eşlik ediyor
Her daim gözü yaşlı
Yokluğun ne bu şehre
Ne bu semte,ne sokaklara,
Nede yüreklerimize
Yakışmadı.
Taşıyamıyoruz sensizliği
Alışılamaz böyle bir sessizliğe
Toparlamaktan,dağılır oldum
Varlığın çok şeydi
Yokluğun da bitirdi sanki
Her kez uyandı rüyalarından
İstanbul’a ve yağmurlara,
Buz gibi soğuklara
Eşlik eder olduk
Yokluğun tüm sıcaklarımızı
Söndürdü bebeğim
Bir ananın yavrusunu sevdiği gibi sevdim seni
Bir yanım,yüreğimin bir köşesi
Öksüz kaldı askerim
En güzel şiirlerimi sana yazıyorum artık
Ne kadar daha katlanır
Dayanır bu yürekler sensizliğe bilmiyorum.
Ya yorgun düşersem
Ayakta tutmaya çalıştığım bu yürekleri
Ya ellerimin arasından düşürürsem
Güç ver bana bebeğim
Direnç ver yüreğime
Bıraktığın gibi bulman için,
Bıraktığımız gibi bulmamız için,
Güç ver yüreğime…
Bir ananın yavrusunu sevdiği gibi
Sevdim seni
Bir yanım,yüreğimin bir köşesi
Öksüz kaldı bebeğim…