Askerden Önce Son Sabah Şiiri - Dursun B ...

Doksan üç yılının Erzurum’uydu.
Hava alabildiğine soğuktu.

Annemin deyimiyle zemheri başı,
Kızımın bildiği Kasım sonlarıydı.

İki gözlü odamızın bir köşesinde,
Uyuyordum tahta sedirde.

O gün çok önemli bir gündü benim için.
Benim için, annem için ve vatan için.

Yirmi yıldır kendime çalışan benliğim,
Artık vatan için olacaktı kördüğüm.

Kasım ayının Erzurum soğuğuydu,
Doksan üç yılının Erzurum’uydu.

İçim kıpır kıpır olmuştu, uyuyamadım sabaha kadar,
Ben hiç böyle olmamıştım, bu yaşıma kadar.

Anam; ak elleri rahmet kokan anam.
Ben senin gezişine, gülüşüne kurbanam.

Soğuğa inat sabaha kadar yatmamıştı anam.
“Yarabbi” diyordu. “Hep onunla olsun duam.”

Dua; ana duası eksik etme bizden Yarap,
Onun duası eksik olursa halimiz olur harap.

Kasım ayının Erzurum Soğuğuydu.
Doksan üç yılıydı. Hava alabildiğine soğuktu.

Günün ilk ışıkları, yeni yeni okunuyordu ezanlar.
Akşam karanlığını yavaşça atıyordu ufuklar.

Anam sıla kokan, dua kokan, gül kokan.
Hiçbir şey değil senin ayrılığındı beni yakan.

Anam yatağımın başucuna geldi.
Odam ısındı, içim ısındı, ruhum ısındı.

Doksan üç yılının Erzurum’uydu.
Kasım ayıydı. Hava alabildiğine soğuktu.

Belki de son görüştü bu, yüzüme baktı,
Gözyaşları yatağımı ıslatana kadar öptü.

Dua etti. Sabah gün ışıyıncaya dek.
Dua etti. Semadaki elleri uyuşuncaya dek.

Dua etti. Vatana kurban gönderdiği bana.
Dua etti. Binlerce kurbanını hazır olduğu vatana.

Doksan üç yılının Erzurum’uydu.
Kasım ayıydı. Hava alabildiğine soğuktu.