Asker Yolu Beklerim Şiiri - Ahmet Keleş

Genç adam yorulup uzandı,
Tahta divanın üzerine.
Paçaları çamur, dizleri yırtık,
Elleri nasırlı, umudu kırık.
Yorgun mu yorgun Mıstık.
Tarladan çalışmaktan gelmişti gariban.
Hanımı seslendi kalk hayvanlara bak artık.
Kalktı ayağa, sanki dünyanın yükü omzunda.
Oğlunu okşadı, gitti ahıra,
Hayvanları otlatmaya.
Yıllar yıllara kovalarken,
Farkında olmadı oğlunun büyüdüğünü.
Okul bitmiş gelmişti askerlik çağı.
Pusulası gelince yakıldı ellerini kınalar.
Verildi ziyafetler, çalındı davullar.
Sarıldı oğluna öptü alnına.
Sırtından vurulup ta gelme yanıma.
Kınanı yakıp vatana adadım.
Görevi sana, gururunu kendime ayırdım.
Sular döküldü ardından,
Dualar okundu, sılasını yollandı.

Ev artık sessiz, zaman durmuş,
Günler ay, aylar yıl olmuş.
Kulağı haberlerde, gözüü yolda.
Elinde tespih, dilinde dualar.
Günler günleri kovalar.
Sessiz bir günün sabahı,
Güneş dağların arasından,
Yavaş yavaş yükselirken,
Bir ses geldi muhtardan.
Açınca kapıya, bir subay girdi avluya.
Gözüne bakamadı babanın.
Zaman durdu, kıpramıyor bir yaprak.
Yaşlı adam yutkundu, yutkundu.
Ellerini yumruk yaptı, sıktı sıktı.
Yüreği daraldı nefes alamıyordu,
Gözleri karardı, fısıltıyla:
“Vatan sağ olsun” dedi.
Anası süt kovasını yere attı,
Yığıldı oracığa.
Kalabalıkla geldi bayrağa sarılı tabut.
Son defa evine gelmişti bu son yiğit.
Kefeni açtı, alnındaki yarasını okşadı,
Yavaşça eğildi öptü yavrusuna.
Hakkını helal etmişti zaten,
Kolları biraz daha kabardı.
Şehit babasıydı artık.
Dedesinin Çanakkale’de kaldığını duymuştu.
Mezarı bile yoktu şehit atasının.
Oğlu şanslıydı bir mezarı olacak.
Kucakladı tabutu,
Şehitler ölmez, vatan bölünmez de...
Vatan sadece garibanların mı komutanım?