Asker Mektubu Şiiri - Şener İşleyen

….Sensizliğin kaçıncı senesindeyim.
Bir çocuğun gurbetine gönlünü salıp,
sen ölüp ölüp dirildin.
Ya çocuklar ölmez mi anne…
Hele birde devrim beklenirse ülkemde,
çocuklar ölmez mi anne?
Kalan ne varsa benden evde;
hasrete bürünmüş öylece yatar içinde,
sessiz ağıtlara,
elemlere vurursun gecelerde…
Bende uzaklarda, işte öyleyim anne.
Ayrıldım ayrılalı sana mektup yazmadım,
elbet postacı bizim eve gelmez anne.
Kalbime özlemi bağlayıp bir yaz günü gelmek istedim.
Ama acılarla kavrulmuş kaygılarım bırakmıyor…
Bu yazda ektiğin çiçekler hüzünle açacak kapının önünde…
İçlerinden kan kırmızısı bir gülü benim yerime kokla anne.
Sokak lambalarına yediriyorum hıçkırıklarımı,
akşamları soruyorum yalnızlığıma;
odalardan sesin gnelmiyor anne.
Artık güneş beni ısıtmıyor inan.
Gülüşler dolaşmıyor yüzümde.
Ne zaman sana benzeyen birini görsem,
boğazım düğümleniyor ağlayamıyorum anne.
Dışarıda kar yağarken, yüreğimde bir şeyler eriyor.
Gün batımlarında dağınık odamın kirli camlarına,
bir büyük hasretin çağıltısı vuruyor,
içimin kovuklarına sesin doğuyor:
-Oğlum, gel artık çok özledim,
diyen hep karşımda merhamet dolu gözlerin var.
Ben bu ülkemde yorgunum anne.
Kahırlı gecelerinde bu şehrin hep göz yaşlarımı topluyorum.
Kaç kez yargılandım gurbetlerde…
gündüz ve gecelerde kanayıp durdum, acılara abandım.
Bilmem ne kadar yandım, kavruldum.
Hep bir savaşın içinde olduğumu düşündüm,
suç aletim inandıklarımı yapmaktı, haykırmaktı…
İşte o gündür içimde intihar hissi yaşamaz.
Hayata değil anne, ölümlere vuruldum.
Artık yer yüzü dar geliyor bana dar,
biliyor musun anne benim zulümle kavgam var.
-Oğlum, ölüm bir yürek işidir,
sözünü ilk kez aklıma sen koymuştun
ey benim sıla yorgunu annem.
Yine de bir evlat kokusudur burnunda tüter.
Bana da anne Rabbim bir gün şehadeti nasip eder
bu yolda oğlun hep duanı bekler… Canım ANNEM.
17/05/1994