Asker Destanı - (Ahmet Çakmak Anısına)

Her şey vatan için, vatan uğruna,
Yol aldın köyün’den, Hatay yoluna.
Peygamber ocağı, çekmiş bağrına,
Resul'ün ikramı, varmış be Ahmet.

Giderken sözlerin, vatan’dı zaten,
İçine doğmuş meğer, bilmişsin zaten.
Giderken dua ettik, gelirken matem,
Ay yıldız özünde, varmış be Ahmet.

Öyle bir dönüşün, vardı’ki sorma,
Bütün köy’lü herkez, omuz omuza,
Sonunda verdik seni, kara toprağa,
Ruhuna dua’lar sunduk, be Ahmet.

Üzülme vazifem bitmedi diye,
Teskerem benimle gitmedi diye.
Yol almış melekler, çoktan mahşere,
Cennet’ü ala’da gizli be Ahmet.

Ağıtlar yaktı sana, Annenle Baban,
Anlatmak öyle zorki, nasıl anlatsam.
Kardeşin feryad etti, duysaydın o an,
Yürekler kavruldu, yandık be Ahmet.

Kader’de buda varmış, elden ne gelir,
Rabbi’min lutfuyle, güller yeşerir.
Cennet’ten bir mekan, bir yer gösterir,
Doldurur sevinçle, Nur’la be Ahmet.

Tertipler vatan’ı yurdu korudu,
Hep adın okundu, künyen soruldu,
Duyunca yürekler, hepten burkuldu,
Kışladan mezarın,oldu be Ahmet.

Kalmasın dünyada, muradın gözün,
Bizlerde faniyiz geliriz birgün.
Sevdiğine kelamın, varmadan sözün,
Meram’ın mahşere, kaldı be Ahmet.

Köke’li ozan’ım, bilmezdim seni.
Gurbet ele yolum, düştü düşeli.
En kutsal görevden, beklerken seni,
Terk edip bizleri, gittin be Ahmet.