Asker Bavulu Şiiri - Nevzat Yücel

ASKER BAVULU

bir bavul vardı eskiden üstü benekli

dururdu sandık odasında çoktan olmuştu emekli

yine de beklerdi gelmesini o hayırlı gününü

bir daha gitmekti askere, onun en çok emeli

tıpkı yıllar öncesinde, ikinci harb-i umumide

Dede ile birlikte dört yıl gittiği gibi

Ve bir gün ışık doldu sandık dolabına

Heyecanlandı o an pır pır etti yüreği

Bilmişti geldi işte şimdi torunun askerliği

Çektiler, aldılar, çıktı hemen piyasaya

Şöyle bir gerindi, uyuşmuştu, ayılmaya

gıcırdadı menteşeleri, çıtırdadı ahşabı

bekledi bir heves tamamlasınlar aksamı

zaten çoğu levazımat var ya hazır içinde

o da ne, sanki buz bir hava, esti çepçevresinde

tchık diye bir ses, kükredi dedi "bu ne böyle be"

"alırsam valiz diye elime bunu eğer

topa koyar millet beni, sonra görmeye değer

dedemin asker bavulunun modası mı kaldı

hem askere gitmenin şimdi ne gereği vardı"

geldiler şube önüne herkes toplanmış meğer

bir hengame, bir karmaşa, kalabalık alayiş

her kafadan bir ses çıkar, kimse görmedi seni

sıkıntı yok işte, gideceksin askere

kim bilir tez zamanda alacaksın teskere

lakin ortam bir garip, kimsede yok bir heves

birisi diyor "ben yaptım askerliği bedelli,"

diğeri der "ben zaten kaç yıllardır tecilli"

ötede biri oradan kasılır, der;

"ben buldum adamını, alacağım raporu"

aslan gibi gençler; olmuş birer engelli

Böyle millete böyle vatan mı ne demeli

utandı bavul, olan bitene şaşırdı pek,

bakındı etrafa arandı bir kaç erkek

nerede o yiğitler, beyzadeler, leventler;

sanırsın askerliğe o gönüllü sanki tek

herkeste yürek selanik, ne gerek var askere

almak varken şubeden onbeş bine teskere

asker bavulu der geçersin de, şu gerçeği bilsene

yürek yok sanırsın da, asıl o mangal yürekli.

Baba biraz hüzünlü, dede desen ağlamaklı

"bu günleri de görmek caiz mi" der, çok haklı

Yapacak bir şey yoktu, anladılar durumu

hep birlikte tuttular bir çöplüğün yolunu

döküldü asker bavulu, teslim etti ruhunu...

Nevzat Yücel
Dikili SA 17 Temmuz 2017