Asker Şiiri - Erdal Çoban

Yirtik elbisem islak, basimdaki migfer pas bagliyor

Seddulbahirde yeni dogmus bebekler her dilde babalarina agliyor

Siper derin, siper yilgin yari bele kadar gozyasiyla dolu

Laz hasan cavus siperler arasi kosmuyor, yuzmeyi ogreniyor vesselam

Yanik bir turku soyler yemenden gelen yari olu yari diriler

Yemen bizim neyimize sivan dustu evimize, turkuler bizim her seyimize

Yagmur yagiyor kursundan yavas

Karanlikta karsi siperlerde bir telas

Anam babam bacim bana burada arkadas

Birden sallaniyor zelzele aliyor ortaligi agir aci bir velvele

Kurdun gelinine turku soyleyen Maraslinin cigerleri mi delindi ne

Yagmur yagiyor geceye kandan yavas acidan tatli

Olum iki siper otede on iki gencecik hayat geride

Toz,duman

Kendim icin sevinmeye kalmadan sesler kesilmekte

Sabaha karsi beste dusman gullesiyle mezarim ustumu ortmekte

Neyse ki korkmaya firsat kalmadan ben olmusum

Elbiselerimle oldugum yere gomulmusum

Yirtik bir parka paslanmis bir migfer cakar almaz bir de luver

Neden sonra kafamin tasi toprakta bulunmus

Sahipsiz sehitler mezarliginda defnolunmus

Kalenin icindeki canakta Allah’ima kavusmusum

Mezar tasimin ustune su yazilar kazinmis

Aslinda ne Turk ne Anzak ne ingiliz’im

insanligini unutan bir neslin

insanca olen bir temsilcisiyim