Aşkale Şiiri - Harun Kazan

Karasu vadisinde kara gömülen lale
Bülbül dokunmamıştır, böylesine bir güle
Kop, Kaban, Cecan gelse kendince bir dile
Demiri eritirlerdi, sevgi dolu kucağında, AŞKALE

Bir gül, haritanın en beyaz noktasında
Bir tarih, gözü perk yiğitler coğrafyasında
Bir sevda, çiçek özlü, yıldızlardan aşağı süzülür
Bir mekan, elimden düşse de yüreğime düzülür

Dereler sana akıyor, yollar sende kucaklaşıyor
Çiçekler sende açıyor, arılar sana uçuyor
Kuşlar kanat çırpıyor, rüzgar saçlarını okşuyor
Her taş, bir aşığın ahını, yüreğinde taşıyor

Tepebaşında son fırtına, son dalı kırıyor
Kop'tan sevda yüklü bir kervan iniyor
Daphan da bir damla su da menekşeler açıyor
Karasu da martılar hiç yorulmadan uçuyor

3 Mart Sabahı Aşkale de
Hava daha ayaz, kar daha beyazdı
Ağaçlar sarı, bulutlar süt beyazdı
Karasu yatağına sığmıyor,
Kaban yerinde duramıyordu
Kop geçit vermiyor
Cecan bulutlara meydan ukuyordu

Bir ses duyuldu. Öteler ötesinden
Dumanlı tepesinden, Şoğun deresinden
Daphan ovasından, Mezra yaylasından

Kılıçlar çekildi, tüfekler yağlandı,
Kınalar yakıldı, helallıklar alındı
Beyazlar giyildi Kur'anlar öpüldü
Bu ruh ve bu heyacanla
Gökleri kıskandıran bir destan yazıldı.

Yaslı derelerden okyanusa gül aktı
Kop ta kardelenler zemheride açtı
Posta güvercinleri mektubun ucunu yaktı
3 Mart sabahı düşman Aşkale'den kaçtı.