Aşka Susamış Dudaklarım Kavruluyor

Gün bitimi,güneş
İzmir körfezini boyarken kızıla
Denizin üzerinde dans eden martıların
Çığlıklarında güne veda şarkısı besteleniyor
Muhteşem bir manzara
Havada isimsiz aşk kokuları
Bir körfeze bakıyorum
Birde el ele yürüyen genç sevgiliye
Birden bire acı bir hüzün kaplıyor
Bütün bedenimle birlikte ruhumu da
Yüreğimde kasırgalar kopuyor
İsyanımla birlikte dalgalar vuruyor kıyıya
Midemde yalnızlığın sancısı
Cehennem ateşi, sarıyor benliğimi
Soruyorum kendi kendime
Bu acı niye bu hüzün niye
Yaşanmamış gençliğine mi
Yoksa bir türlü bulamadığın sevgiliye mi
Sessiz çığlıklarım yankı buluyor denizde
Körfez sanki cevap veriyor bana
Deniz hırçınlaşıyor dalgalar
Daha bir şiddetle vuruyor dalgakıranlara
Sanırsın yılların intikamını alıyor
Kıyıdan esiyor tatlı bir rüzgar
Yanaklarımı okşarcasına
Sanki beni teselli ediyordu
Bütün zamanların bekleneni, özleninin yerine
Gözlerim buğulanıyor
Yanağımdan süzülen bir damla gözyaşı
Yere atılmış gül tomurcuğunun üzerine
Çiğ tanesi gibi düştü
Gözlerim saplı kaldı kızıl ufukta
Rüzgar düşüncelerimdeki gri bulutları
Dağıtırken,düşüncelerim de pembeleşiyor
Aşka susamış dudaklarım kavruluyor
Gecenin serinliğinde
Ufka dalan gözlerim,kızıllığın orta yerinde
Bir kadın portesi çiziyor yosmanın dişiliğinde
Susuz kalmış dudaklarımla
Yolculuğa çıkıyorum kadının ipeksi teninde
Karşıyaka vapurunun sirenini çınlıyor kulaklarımda
Sıyrılıyorum düşüncelerimden mahçup bir yüzle
O da duymuş sanki kalbimin isyanını
Gel götüreceğim seni diyor
O özlenen aranan sevgiliye
Kalkıyorum yerimden sessizce
Uyuyorum Karşıyaka vapurunun
O içten samimi davetine
Yeni bir ümit yeni bir heyecanla