Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Divan edebiyatının piiri Fuzûlî
Okuduğum en güzel şiirlerden birisi şahane anlatım duygulu sade ve net... ruhu saad mekânı cennet olsun SELÂM
Arada bir gelip okumak lazım Fuzuli' yi.
Her beyitine şiir yazılır.
Muhteşem :)
Efsunkâr
Ansızın geçer daha çok var dediğin günler,
Safderun olma, güzellikler sabra değer.
Belki umulmadık şeyler çıkar karşına hayattan,
Direnmeyi öğren ki olmasın son cümlen mukadderattan.
Ah! Verseler şimdi bana eski ihtişamlı günlerimi,
Yapar mıyım tekrardan doğru sandığım bildiklerimi.
Müşkülpesentliğin zararı aklı Selim olana kadar,
Ya son bir nefestir yahut öncesi efsunkâr.
(E.A.K)
Enes Alper Kaya
mekanı cennet olsun
Şiir aslı bu şekilde değildir bir çoğumuzda bunu biliyordur diye düşünüyorum, şiir mana hiç dikkate alınmaksızın türkçeye çevrilmeye çalışılmış. Mesela orjinali kim istedi sevda-yı gam-ı aşk ziyandır olan mısra kim istedi sevdayı gamlı aşk ziyandır biçiminde çevrilmiş. Burada bir mana bulamıyorum. Özür dilerim bana kızmayın şiir okunduğunda bu haliyle kulağa çok hoş geliyor Fuzuli'nin en beğenilen şiirleri arasına girmiş lakin bu şekilde bir çeviri mana ülkesinin sultanı Fuzuli'yi küçük düşürüyor. Bu sebepten kendimce manayı bozmaksızın dahada net bir biçimde türkçeye elimden geldiğince çevirerek şu şiiri ortaya çıkardım.
Can verme sakın aşka ki aşk afet-i candır
Aşk afet-i can olduğu meşhuru cihandır
Sakın isteme sevda gamını aşkta her an
Aşk derdinin ki hasılı yalnızca ziyandır
Her ebruli sen katline bir hançeri hunriz
Her zülfü siyah can kasduna bin dilli yılandır
Yahşi görünür güzellerin sureti amma
Yahşi bakış ettikçe sen eyyamı yamandır
Aşk içinde azab olduğu şundan bilirim ki
Her kimse ki aşıktır işi ah ü figandır
Yadetme güzel gözlülerin kirpiklerini
Kirpik deyip aldanma ki içtikleri kandır
Ger derse Fuzuli ki güzellerde vefa var
Aldanmaki şair sözü elbette yalandır.
Umarım beğenilir.
En güzel şiirlerinden biri.
Elimde olmadan. En sevdigim siir. Elimde degil. cok guzel.
Muhteşem bir son
Bu şiir ile ilgili 58 tane yorum bulunmakta