Aşka sebep oldu gözlerin

Ben yalnız ve derbeder yaşarken o çorak vadinin kenarında
Yaprakları dökülmüş ve unutulmuş bir ağaçtım semaya bakan
Üzerinde kuşları soyardı elbiselerinden üryan bakan güneşin
Bir toz zerresi kadar hükmü yoktur seni özleyen kederlerimin.

Herkes seni sorardı kuşluk vakti olunca zamanın güzel yüzüne
Doymak istemezdik hazzından bıkmadığımız aşkın lezzetine
Çok gece solgun yüzümüzün hülyasını bırakırdı güneş aşkımıza
Sen şafak sökünce özgürlüğü çağırırdın perdeleri solgun odamıza.

Kaçış yoktur ölümün masum yüzümüze bıraktığı tebessümden
Kimsesiz bir kadın neden sabahı özlemesin daraldığı geceden
Çınlayan geceyi anlamsız kılan her şeyin acısı hep o yalnızlığından
Bir seni taşıdım mahzun yüzünde sakladığım o kederli yıllarımdan.

Kimseye sormadım güzelliğinin beni anlamlı kılan ismini
Zaman öyle dalgın bir sudur ki geri vermez bana solmaz resmini
Aylak günlerimde büyüttüğüm o masum kuşu sen zannettim
Uçtu bir akşam üstü kalbimdeki vadiden aşkın gazel bağına
Ey aşk sen yine de pencereme gel gölgemi kovalayan güneşe inat
Gamzelerinde huzur bulan aşka sebep oldu gözlerin bir baksana.

AKÇAY-EKİM /2008