Âşka Nazır Yüreğim Şiiri - Mehmet Tanrıkulu

Yaşıyorum...
Olanca hızıyla,
Herkesin varacağı sona, nasıl varacağım meçhulken,
Ve bilmeden,
Bilemeden varlığının sırrını, yokluğunu yaşarken...
Yaşıyorum,
Kulaklarımı deler soğuk yalanlar ve düşler...

Sonra, özlemin gerisin geri götürmek ister beni,
Çocukluğuna, tüm insanlığın, varmak isterim...
Biz büyüdükçe büyür ya yalanlarımız,
Küçülür gözbebeklerimiz,
Sığdıramayız kırıntısını sevginin,
O kör kuytularına ufalmış yüreklerin...

Fâili meçhul sorular var zihnimi kemiren,
Kötürüm bir akıl iken cevaplara muhatap...
İmlâ kurallarına aykırı hayallerle boğuşurum,
Yanı başımdayken iç çekişleri zamanın...

Söyle şimdi karanlığa hükmeden ışık!
Deşip dururken zamanın bağrını sen,
Ve üzerimdeyken bu ölüm telaşı,
Varabilir miyim miracına sevdanın?
Toprağında bir mezar taşı,
Gül dalında kuru bir yaprak ağlayışı şimdi,
Dudaklarından dökülecek âşka nazır yüreğim...