Aşka Mola Vermişken Şiiri - Ahmet Çelik

Uslanmaz deli gönlüm aşka mola vermişken
İnce kuru bir dalda canla asılı kaldım
Geçtiğin uzun yola ben varımı sermişken
Kolunda başka yarla yine havamı aldım.

İçi dışı bir sanki Mevlâm övmüş yaratmış
Güzel görünce seven kalbim arsız mı arsız
Değeri bende saklı ahu yüz bin karatmış
Hislerimden gayrısı cümle alem duyarsız.

Pas tutan umutlarla sarar çevremi ayaz
Bir bir yaprak düştükçe sonbaharı beklerim
Bakmam küflü maziye artık saçlarım beyaz
Eski motor misali gürültüyle teklerim.

Ufka bakınca gördüm güneş hızla batıyor
Gölgeler kaybolurken yakar buruk vedası
Kimi sarhoş kimi hoş bir rüyayla yatıyor
Kapalı kulaklara ses verir hep sedası.

Sinem huzur bulmuşken neden çıktın karşıma?
Dönüş düşüncesiyle sonuma gün sayarım
Müziklerin sustuğu sonsuz ölüm marşıma
Birkaç nota da sen ol yıldız olup kayarım.

17.11.2015
Ahmet Çelik