Aşka Mektup Şiiri - Eray Bayındır

Durma.
Öyle kuru kuru yaşamaya gelmez hayat.
Nefes almaktan fazlası gerek insana.
Yaşamak gerek.
Doruklarda yaşamak,
İliklerine kadar.
Ve gökyüzündeki bir kuş gibi
Süzülmek gerek zamanın üstünde.

Sevmek gerek mesela,
O pırıl pırıl bakan gözler uğruna,
Yaşamayı bile göze almak..

Biliyor musun,
Yolunda ölmek kolaydır aslında.
Asıl maharet uğruna yaşamakta!

Şimdi söyle bana,
Sevmek varken çamurumuzda,
Ve ben gülüşüne şahitken bu karanlıkta,

Nesi yanlış olur kaybolup da gitmelerin?
Nesi hatalıdır bu kavak yellerimin?

Şu sevda yok mu şu sevda!

Hem cefakar hem vefasız,
Hem buruk hem sevecen.
Ben yaratmadım bu acımasız duyguyu.
Ne de ben buldum.
Ben vardım, o da vardı.
İnanır mısın hiç bırakmadı yakamı.
En pervasız anımda bile haykırdı yüzüme sen diye.
Sen, sen, sen.
Sonra yine sen.

Boş ver şimdi dedim, başka şeylerden bahsedelim.
Şeyden…
Modern toplumun ahlaki normlarından mesela.
Modern toplum senmişsin öyle dedi.
Ve tüm normları da sevgim şekillendirmiş.
Sana olan sevgim..

Ben de sevginin yalancısıyım.
Ne yaptıysam faydasız, ne söylesem boş.
O hepimizi alır, bir potada eritir de,
Yine bir eder.
Yine gelir hatırlatır kendini duyguların en vefasızı,
En cefalısı…

Evrene tutar da aynasını,
Her şey sen olursun yine.
Belki zordur sevmek, can yakar.
Boğazına düğüm, üzerine oklar atar.
Ama eninde sonunda tek bir gerçeğe açılır kapılar.
Ardına kadar!

Eğer nefes almaktan fazlası lazımsa insana,
Yaşamak lazımsa mesela,
Hissetmek lazımsa,
Doruklardaysa gerçek nefesler,
Derinlerdeyse en kıymetli cevherler,
Sevgidir insana lazım olan.
Sevmektir.
Sevilmeyi beklemeden, karşılık istemeden
Ve asla vazgeçmeden, sevmek…