Aşka İsyan Şiiri - Erzade Yurdagül

Ve akşam
Ayrılık ağır yine, hain
Sinsi bir yılan,akıtıyor zehrini,
Damarlarına, beynime
Ağırlaşıyor hayat
Bütünüyle biniyor omuzlarıma
Kalmıyor takatim
Özlüyor, özlüyor, özlüyorum
Yanıyor içim, bedenim
Çatlarcasına beynim
Serpiştirdiğim kırıntıların ormanda
Zerresi bile yok, göremiyorum
Çaresiz, silik ve manasız,
Bakıyorum ağaç diplerine.
Yol kenarlarına, kuytu köşelere.

Bedenimdeki hücreler hep birden
Koro halinde, isyan eder,
Geeel diye haykırır.
Ama yok umut kırık, umut yıkık,
Umut Gülhane Parkı’nın tam ortasında.
Yüzyıllık çınarın dallarında
Asılı, mahkum…

Ve imdaaat! Kurtar beni yarab!
Bu amansız çaresiz bekleyişten
Akreptir düşüncelerim.
Mengenedir, kırar kemiklerimi, etimi ezer.
Un ufak edecek, un ufak olacağım.
Korkuyorum.
Sana, hayata, aşka isyanımdan.

“Ben olda gör” diyordu.
O’mu oldum, olmadım mı bilmiyorum.
Sadece korkuyorum.
Sana, hayata, aşka isyanımdan.