Aşka İnancını Yitirenlerin Öyküsü

Aşk, Tanrıların, insan ruhlarına zulüm yapmak için elma içine zerk ettiği zehirden başka bir şey değil diyordu bütün mecmualar.

Manşetten kırk üç punto haber çıkıyordu, gazeteci çocuk sokaklarda çığlık çığlığa bağırıyordu; ''duyduk duymadık demeyin, kral fetva verdi aşk ölmüştür, kimse ona inanıp düşmesin peşine, olur da inanıp düşen en kötü cezaya çarptırılacaktır.''

Köşe başlarına işeyen köpeklerin havlamalarına eşlik ediyordu homurdanmalar, aşk ölmüş, üç kuruşluk canı varmış, zaten zehir gibiymiş insanı öldürüyormuş yavaş yavaş, aşk ayrılıkmış demiş biri, ötekisi zaten kavuşursa aşk olmuyormuş, sesler bütün şehre yayılmış, aşk ölmüş...

Şehir aşk öldü diye çalkalanırken gölgelerde buluşan çiftler; aşk ölmez ki bu yürek çağrısını, bu karın ağrısını nasıl hissetmez insanlar demiş, sessizce fısıldamış biri; kral haklı, baksana karını ağrıtıyormuş aşk demek ki zehir var içinde seni gün be gün bitiren...

Ölümlüler, düşünceliler, akıllılar, devrimciler, kavgacılar, inançlılar, zorbalar, dinciler, rasyonalistler, realistler, maddeciler, beden seviciler, tecavüzcüler, fahişeler, aklı evveller hepsi bir olup, AŞK YOK demişler.

Aşk'a inancını yitirenin, inandığı davaya duyduğu şey neydi kimse düşünmemiş! Aşktan dile gelme diyenin inandığı şeyi anlatırken gözlerinden çıkan ışığın sebebi nedir diye sormamış! Aşk öldü evet ama tanımlarda öldü...

Fakat AŞK her zaman ait olduğu bedende, ruhta, ışıkta kendisini var eden bir hayalettir ve hayaletler ÖLMEZ.. (Murat Tali)