Aşka İhanet Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlıer

Hava karamaya başlamıştı
O adımlarını hızlandırdı
Hem yürüyordu, hem kafasındaki sorulara cevap arıyordu
Kafası karmakarışık olmuştu, yürüdü, yürüdü kafasını kurcalayan dünceler içinde yürüdü.
Ve sonra…
Bir ara durdu ve döndü, arkasına baktı.
Arkasından gelebileceğini düşündüğü kişi yoktu.
Son ümitleri de kaybolmuştu.
Artık ölebilirim dedi, tereddütler içinde içinden.
Alaca karanlık geceye dönüşürken..

Uzaklardan gelen bir köpek sesini duydu.
Ve o korktu ürperdi..
Sonra ben dedi ben korkmam ki ölümden diye mırıldandı kendi kendine
Ve sonra ıslık çalmaya başladı yürürken.
Tekrar durdu!
Son bir ümitle döndü tekrar arkasından gelen var mı diye baktı
Ama nafile yine kimseler yoktu arkasından gelen.
Ve sonunda vardı!
Bir ırmağın kenarına alaca karanlık bitmeden..

Mevsimlerden bahardı.
Dağlardaki karlar erimiş, aşağıda akan ırmakta sular çoğalmıştı.
Ağaçların arasındaki bir kayalığın üzerine çıktı oturdu
Yüzlerinde soğuk sular tozarken.
Sonra!
Suların sesleri arasında aşağıda akıp giden ırmağın sularına baktı.
Aşağıdaki şelaleyi gördü..
Ay ışığının yankıları vuruyordu suyun çavlağının önündeki göllete
Ve sonra başını kaldırdı ayı aradı.
Irmak boyundaki kızılağaçların yapraklarının arasından
Bakınca aydan gelen ışınlar vurdu gözlerine dünya güzeldi dedi kendi kendine.
Derin bir ah çekti,
Geçmişini biten aşkını düşündü ve nasıl sona erdiğini düşündü
Olduğu yerde hiç kımıldamadan…

Sonra o..
İhaneti düşündü.
Yalan sözlerle aldatıldığını ve avutulduğunu düşündü.
Bitirilen aşkını, kirlenmişliğini düşündü.
Sonra…
Dilinde birkaç dua kendini,
Aşağıdaki azgın sulara bıraktı kendini kayalıklar birden…

Bir aşk daha yeşermeden filizlenirken bitmişti.
İhanetin sonunda.
Kırmızı bir gelinlikti suların üzerinde süzülerek giden
Şimdi ihanet kokuyordu sular orada
Mehtap ağladı
Yıldızlar ağladı o gece
Ama kimse gerçek nedeni bilmedi…

25. Ağustos. 2013-08-25