Aşka Giydirdim Gömleğini Yalnızlığın

kara bir leke gibiydi yalnızlık
alnıma sürülmüş
kapalıydı tümü kurtulma yollarının
şikayetler içimde patlıyordu yanardağlar gibi

kalıplaşmış sözlerin ötesinde
yazık ki
seyredemiyordu hiçbir tümce

asi yangınlar alev aldı birden bir gün
göğsümün en derininde
en ücra köşelerde

garip bir sancısı vardı ilkin
biraz korku
heyecan biraz da
iliklerime kadar sinmişti laneti hiçsizliğin

yeknesaklığında kaybolan her gün
duvarlardan sızdırıyordu deliliğimi
ihtilallerin başladığı an
kaynadı yer ve gök

rast gele atılan her oltada bir balık
dokunulmazlığı parçalanıyordu tel tel bilinmezin
irtifasını yitirmiş bir kahroluşla
koyuverdi kendini kollarına aşkın

“mikadonun çöplerini kımıldatma sırası
şimdi kime geldi…kim yanacak sere serpe? ”

yasak saatlerin akıl çelen meyveleri
vurdu bağrıma şehvetle
attım ne varsa üzerimde
…soyundum çırılçıplak

leylak renginden mora çalan sıkıntıları
nadide bir oya gibi örülmüş şüpheleri
ıssız köşelerde işlenmiş yalnızlığı sıyırıp
bırakırken kollarına
kaldırıp zehirle doldurulmuş kadehi şerefe
Latin bir şarkı eşliğinde sundum aşka
kızıl bir öfkeyle

ılık akıntısı kanımın
yeniden yol bulurken damarlarımda
temposuna kavuştu yeniden
dağlanan yüreğimde atışlar
ısınan günü üzerime geçirip
yalnızlığı bıraktım aşka

kalabalıklar içinde
kimsesizliğe oynanan oyunun
son kurbanı
…aşk
ben
kayıplardayım şimdi
gün kollarımda

09.12.2006

Atilla Güler