Ne zordur bir aşkı ruha kabul ettirebilmek. Oysa bilseydi aşkın onun şizofren hali olduğunu, sıkıca sarıp sarmalardı belki…
Sararmış sayfaların arasında kalmış dostlarınızı alırsınız karşınıza zaman zaman ve derin bir sohbetin tam ortasına dalıverirsiniz. Buhranlarınızı, sırlarınızı, bazen de aşklarınızı anlatırsınız. Bir kadının boynunda hayat bulan inci dizileri gibi özenle hazırlarsınız yaşanmışlıklarınızı. Anlatırsınız, susarsınız. Sessizce dinler dost…
Haykırışlarınızın tümünün tek bir nedeni olduğunu, kendiniz bile bilmezken; dost, gözlerinizden okur. Pişmanlıklarınız, zaferleriniz, gidenleriniz ve sizin gidiş hikâyeleriniz dile gelir sessizce. Özlemin ve aşkın kokusunun her yeri sardığı bir odada, hapsolursunuz.
Ayrılık rüzgârının gelip de, sizin yüreğinizdeki çanları çalmaya başladığı günlere gidersiniz yavaşça ve yeniden kanamaya başlar bir yanınız. Kiminin yüreği, kiminin gözleri ağlar gidişlerde. Kiminin de sesi kısılır, ebedi bir duymazlığa doğurur günleri yaşanmışlıkları.
Daha dostum eller ile gezer mi?
Solmuş derler gül benzinin iziği,
Daha dostum eskisinden güzel mi?
O ne dedi, sen ne dedin varıncak?
