Aşka Dair Bir Deneme Şiiri - Ali Tekmil

Şair sevebilir, ya da sevilebilir mi? Bence olasılıklar düşünüldüğünde, olumluluk göstergesi minimal olarak hesaplanan bir soru bu...

Bunun neden böyle olduğuna geçmeden önce bir şey ekleyebiliriz: Şairin sevmesi ya da sevebilmesi bu denli zor olsa da; şairin içindeki çocuk her zaman sever ve sevilir.

Şimdi gelelim girişteki tektoniğe...Şair coğrafyasının bir kırılmalar,kırgınlıklar,alt-üst oluşlar; hep yıkıp-bozan, yeniden yapan olgular...coğrafyası olduğu ta başından bellidir.Şair şair olalı; insanlar ona sen şairsin diyeli - kısacası insan incelmeye başlayalı - bu böyledir.Zaten o, dış çevre şöyle dursun içindeki 'doğa' ya da karşıdır.Bir, yerinde duramamazlık,bir tedirginlik, bir rahatsızlık hali hakimdir ona...ve 'varoluş'u süreğen bir 'oluş' halindedir. Ya da kısaca; mağmanın soğuyan halidir şair.Bir de komşu coğrafyayı eklersek buna - ki onun en uzun sınırı'çocuk ülkesi'yledir-durum daha da karmaşıklaşır.Şunu söylemek istiyorum: Hesapsızlık, korku nedir bilmeyiş,her gördüğü yeni şeye şaşırma güzelliğidir şair.Orada her gün dolup boşalan süt inceliğidir.

Şair: ' pantolonlu bulut* ' ya da etekleri yeryüzünde yel dolaştıran yağmur...Eser yağar,eser yağar giz'i giz'le buluşturur.

Peki, Mayakovski-Lili Brik, Aragon-Elsa, Nazım-Piraye/Münevver/Vera...aşklarına ne demeli? Girişte söyledim ya işte: Olumlamanın minimal gösterisi. Ama bana öyle geliyor ki; bu büyük âşıklar da birbirlerindeki 'çocuğu' sevmişlerdir aslında.

E.. o zaman ne yapılır? Bakınız, ben size şu kadarını söyleyeyim:Şairin içindeki çocuğun yaramazlıklarına, hesapsız-kitapsızlıklarına...karşı ilâçlarınız varsa ve bunları da stokladıysanız o zaman bir şairi ağız tadıyla sevebilirsiniz. Ama şu unutulmamalı ki; aslında şairin karşı tavır gibi gözüken çıkışları da birer kendi kendine kafa tutma girişimidir.Çünkü; karşı gibi gözüken doğa aslında içindeki ortak doğadır.

Öyleyse şairin aşkı da; bir, şiirle karşı karşıya durma serüvenidir.Böyle okunursa da elbet herşey daha kolay anlaşılır.

Ali Tekmil/26.05.2006

* Pantolonlu Bulut = Vladimir Mayakovski’nin bir şiiri / belki, kendisi!