Aşka Dair Şiiri - Osman Deniz

Öyle bir gizli dert ki yok dilinden anlayan
Gözlerim anlatıyor her damla yaş bir lisan

Anlar ancak derdimi ehl-i dil bir sevgili
Buldu şu gönlüm onu o hiç görmedi beni

Çıkardım yüreğimi serdim onun önüne
Göz ucuyla bir bakıp savurdu esen yele

Gönlüm bir güldü soldu gönül bağım kurudu
Bülbül neylesin artık güller dikene durdu

Her kim ki yoktur yüreğinde aşkın yâresi
Bil ki taştandır onun kalbinin her pâresi

Bir bak şu gözlerime sana neler söylüyor
Seni gördü göreli akan yaşı dinmiyor

Aşkın o ateşi gönlüne bir düşsün de gör
Sevmeyen nerden bilsin onun gönül gözü kör

Kelimeler tükendi aşkı duymak istersen
Kulak ver duyacaksın yüreğimin sesinden

Yağmurlar gözyaşım güneş de yüreğim oldu
Gece ay ve yıldızlar sessiz sırdaşım oldu

İnleyip de duyurdum derdimi ben her yana
Bir türlü ulaşmadı feryadım senden yana

Derdimi herkes bildi yayıldı tüm dünyaya
Gel gör ki şu yüreğim hâlâ meçhuldür sana

Bu sevda hiç değildir gören gözlerden uzak
Bilirim görmez her göz ve işitmez her kulak

Saklı kalmaz ki aşk bunca gözyaşından sonra
Bilinmez yine de ondan hiç nasibin yoksa

Bu bir sevda türküsü dillerde hep söylenen
Bir kor gönüllerde yıllarca hiç küllenmeyen

Kimdir o ki gönlünde bu ateş hiç yanmamış
O ki doğmadan ölmüş hayatı yaşamamış

Sevgiyle eser rüzgâr uğuldar ormanlarda
Akar sevgiyle sular çağıldar ırmaklarda

Sevgidir kelebeğin kanadında rengârenk
Karşılık bulmayınca kelebek ömrüne denk

Aşk bir ilaç sevip sevilen tüm gönüllerde
Yakıcı bir zehir kanayan tüm yüreklerde

Bu zehri soluyanlar bilir misin kimlerdi
Mecnun’du o Tahir’di Ferhat’tı ve Kerem’di

Bir ad kaldı onlardan bir de mezar taşları
Yâd ediyor mısralar hep o eski aşkları